Τα ποιήματα της μαμάς Λουκίας

Το Νόημα του Κόσμου (part 1)

Επειδή το ποίημα είναι πολύ μεγάλο, όσο και το νόημα του κόσμου άλλωστε, θα προσπαθήσω να το χωρίσω σε μέρη για να μην σας κουράσω.
Ελπίζω να το απολαύσετε!!!

Απ'την στιγμή που ένιωσα
την αίσθηση της ζήσης
ως την στιγμή που έφτασα
μοιραία στο κατώφλι
μεγάλος περισπούδαστος
όλος αυτογνωσία·
το Σύμπαν δεν το γνώρισα
(μικρός που είναι ο κόσμος).

Από παιδάκι σπούδαζα
τη φύση και τον κόσμο
και ήμουνα τόσο βιαστικός...
(Αργά περνούν τα χρόνια...).
Μα τώρα όλα στέκονται
μπροστά μου και είναι ξένα
αγνώριστα κι αδιάβαστα
κι άλλον δεν έχω χρόνο.
Πόσο μικρός μου φαίνεται
ο χρόνος μες το Σύμπαν.
Ακόμα δεν εγνώρισα
αυτά που ήθελα μάθει
άλλα θωρούσα σήμερα
κι αύριο τ'αναιρούσα.
Η ζυγαριά ψυχόβγαλτη
έγερνε πέρα - δώθε.
Ο λογισμός μου ανήμπορος
να δώσει εξηγήσεις.
Το νόημα αναπάντητο.
Το νόημα του κόσμου.
Βαριά ευθύνη και βραχνάς
σ'όποιον μαζί του μπλέξει.

Από παιδάκι σπούδαζα
και τώρα νιώθω άδειος.
Τίποτα δεν κατάλαβα
δύσκολο ν'απαντήσεις.
Ο κόσμος είναι ανέγγιχτος
παράξενα μυστήρια.
Μυστήριο είναι και η ζωή
κι ο χρόνος που διαβαίνει
έτσι πάντα ανέμελος
χωρίς τις εξηγήσεις.

-Η φύση γύρω μου σκληρή
σκληρό -ναι- το τοπίο.
Μπροστά μου πλέρια η θάλασσα
και ουρανός καπάκι.
Τάφος μεγάλη όλη η γη
και πούθε να ξεφύγεις.-

Από μικρός αγνάντευα
σαν φεύγαν τα καΐκια
και στ' ουρανού το γαλανό
μέρευε η ψυχή μου.
Τα μάτια σήκωνα ψηλά
κι έγερνα το κεφάλι
μέσα σ' αυτό το γαλανό
το χάος πως χανόμουν
και ώρες το αγνάντευα
και τ' ονειροπολούσα.
Τα σύννεφα κατέβαιναν
σιμά και μου μιλούσαν.
Αγγέλους έβλεπα πολλούς
χρυσάφι στα φτερά τους.
Την νύχτα πάλι αγνάντευα
την πούλια το φεγγάρι
και η βροχή εθάρευα
δάκρυα πως είναι Αγγέλων.

Ταξίδια έκανα πολλά
όλος χαρά και λάμψη
πιστεύοντας θα μάθαινα
το νόημα του κόσμου.

Μια μέρα σαν μεγάλωσα
άλλα ήθελα σπουδάσει.
Την θάλασσα αγνάντευα
και τον γλαυκό βυθό της.
Τα ψάρια και τα βότσαλα.
Την άμμο και τα στρείδια.
Τους αστερίες τ' άλογα
γοργόνες παραμύθια.
Κι όλα ήσαν παράξενα
και θαυμάσια κι ωραία.
Όλο ρωτούσα μάθαινα
κι άλλο τόσο διψούσα.
Μα είναι της γνώσης το νερό
λειψό και δεν χορταίνεις
μες την ζωή όλο διψάς
γι' άλλες καινούριες γνώσεις.

Τα χρόνια φύγαν αστραπή.
Έλλειμα οι αξίες.
Στην γη είναι οι ανακατωμοί
οι πόλεμοι οι βίες.
Από μικρός μου γυάλιζαν
τα όπλα τα ντουφέκια
και της ζωής τα ιδανικά
γι' αυτά θα πολεμούσα.
Τι κι αν πολέμησα γι' αυτά
κι αν χύθει μαύρο αίμα;
(μικροί που είναι οι άνθρωποι)
τίποτα δεν κερδίζουν.
Ο κόσμος δεν ομόρφυνε
μα ούτε και η ζωή μας
τ' αδελφοκτόνο χέρι μας
τον κόσμο δεν μερεύει.

Από μικρός ξεκίνησα
να φτιάξω εγώ τον κόσμο.
Στης γνώσης το άτι ανέβηκα
μ' αυτό μαρμαρωμένο.
Οι λεπτοδείκτες σκούριασαν
ζυγιάζοντας τον χρόνο.
Πολλά τοπία άλλαξαν
κι ανθρώπων πολλές σκέψεις
με τίποτα δεν πέτυχαν
ν' αλλάξουνε τον κόσμο
για να γενεί καλύτερος
χωρίς καν να πληρώσει.
Όλες οι πολυτέλειες
στο τέλος πληρωμένες.
Ευδοκιμεί πολιτισμός
μα χάνονται οι αξίες.
Όλα μ' ένα αντίτιμο
στον κόσμο πληρωμένα.

Πολλά πράγματα αλλάξανε
μονάχα οι ψυχές μας
μένουν αναντικατάστατες
τον θάνατο προσμένουν.
Πολλά τερτίπια αλλάξανε
και άλλες τόσες γνώμες
τον θάνατο δεν μπόρεσε
κανείς να τον νικήσει
τίποτα δεν κατάλαβε
ο άνθρωπος στην ζήση.