Τα ποιήματα της μαμάς Λουκίας

Το Νόημα του Κόσμου (part 3)

Από μικρός αγάπησα
τη γη και τ' αγαθά της.
Από μακριά αγνάντευα
τους τάφους τα μνημεία
πλήθος κυπαρισσόμηλα
σκιά στους πεθαμένους.
Είναι τροφή για την ζωή
της φύσης η αξία.
Η γη μας τρέφει όλους μας
κι αυτή μας καταπίνει.
Από την γη γινήκαμε
και πάλι σ'αυτήν πάμε.
Αδελφωμένοι είμαστε
σαν ζούμε, και στο τέλος.
Χώμα γλυκό χώμα ιερό
από σε είμαι καμωμένος
μα έχω ψυχή αθάνατη
γι'αυτό διψώ για γνώση.

Στης αφθαρσίας τον χορό
τ' άφθαρτα ξαγρυπνούνε.
Φθαρτοί μόνο οι άνθρωποι
που μες τη φύση ζούνε...

Όμορφο φεγγαράκι μου
ήσουν όλο μυστήριο
και το μυστήριο χάθηκε
σαν πάτησαν οι ανθρώποι
τ' απόρθητο το πόδι τους
και κάναν εκστρατεία
για να χαθεί η χάρη σου
και όλη η μαγεία.

Αχ ουρανέ πως ένιωθα
παιδί σαν σεριανούσα
στα όμορφα λημέρια σου
και σε αναπολούσα.
Μονάχα χώμα και νερό
ξύλα και λίγες πέτρες
είναι αυτό το σπίτι σου
αυτό το μυστικό σου.
Πως χάθηκε η ομορφιά
και όλη η μαγεία
σαν ήρθε η απάντηση
σ' όλη την κοινωνία
και η αλήθεια έλαμψε
και ήρθε η αδικία.

Από μικρός σ' αγνάντευα
γλυκά σε τραγουδούσα
έβγαζα την αγάπη μου
γλυκά την σεριανούσα
και τώρα μοιάζεις αδειανός
και χάρτινος και ξένος
τώρα με την αγάπη μου
πες μου που θα πηγαίνω;
Από μικρός ήμουν μικρός
γεφύρια στην ζωή μας
οι αποστάσεις των Εθνών
της γης και των ουράνιων.
Και τώρα όλα σίμωσαν
χάθηκαν οι αξίες
οι απορίες χάθηκαν
κι ανάψανε οι βίες.
Μαζί μ' αυτά μικρύνανε
τα ιδανικά και οι στόχοι
και οι αξίες στην ζωή
οι όμορφοί μας πόθοι.

Άχρηστοι όλοι νιώθουμε
μικροί παγιδευμένοι
όλοι ανυπεράσπιστοι
μόνοι και προδομένοι.

Τα όπλα έχασαν μεμιάς
την σιδερένια αξία
άσχετα αν σκοτώνονται
και σήμερα αδέλφια
για ένα κομμάτι μαύρη γη
όπου 'ναι ο θάνατός τους.
Να τώρα τα πυρηνικά
τα τσέρνομπιλ σε δόσεις
ανυπέρβλητες φορές
ο χάρος με τα γάντια
σιγοπεθαίνουμε αργά
αξίες και ανθρώποι.
Τα σαλεμένα μας μυαλά
κουράστηκαν σε σκέψεις
σε άδεια πια συνθήματα
τίποτα δεν πιστεύουνε
πορώθηκαν όλων οι ψυχές
κουράστηκαν ν' ακούνε.
Τίποτα δεν πιστεύουνε
τον χρόνο τους κυλούνε.
Τα μάτια είναι ανέκφραστα
έχουνε συνηθίσει
σ' όλων των ειδών τις ασχημιές
ξέρουν δεν έχουν λύση.
Χάθηκαν οι αξίες μας
η κάθε ευαισθησία.
Όλα τα ωραία χάθηκαν
και ήρθε η αλχημεία.

Ο θάνατος μας έγινε
ένα με το πετσί μας
τι κι αν εκπολιτίστηκαν
οι άνθρωποι στη γη μας
τι κι αν ανέβηκε ψηλά
σε όλα η επιστήμη
αγρίμια είναι οι άνθρωποι
και πιο πολύ αγριεύουν.
Καλά πολλά ο πολιτισμός
μα έχει μέγα κόστος.
Τον πόλεμο δε μπόρεσε
κανείς να τον νικήσει.
Τον πόλεμο σ' όλη την γη
και στ' άψυχα ακόμη.

Όλοι με δάφνες τριγυρνούν
κι όλοι μιλούν για ειρήνη
και με το άλλο χέρι τους
κρυφά συνυπογράφουν
για πόλεμο και για εχθριές
κονίζουν τα μαχαίρια
κονίζουν και τα δόντια τους
στον χάρο να μας δώσουν.
Όλων αυτών τα βίτσια
από τον λαό είναι πληρωμένα.
Δεν κυβερνούνε άνθρωποι
τ' ανθρώπινό μας κόσμο
όλοι τους είναι ανώμαλοι
κι όλοι διψούν για αίμα
οι γκάνγκστερ πια μας διοικούν
γι' αυτό εχάθη ο κόσμος.
Την φύση πολεμήσαμε
κι αυτή μας εκδικείται.
Με δυνατούς τα βάλαμε
ξεφύγαμε απ'τα μέτρα
τα μέτρα τα φυσιολογικά
στην αρμονία του κόσμου.
Η φύση τώρα άγρια
στερνά ανταποδίδει.
Όλα γινήκαν εχθρικά
η φύση και τα όντα
και το καινούριο μακελειό
κανείς δεν το γλιτώνει.

Έφτασε η συντέλεια
το τέλος πια του κόσμου.
Όλοι μιλάμε σήμερα
από την θέση ισχύος
και θα χαθούμε όλοι μαζί
η φύση και τα όντα.
Αγκαλιασμένοι θα χαθούν
μια μάζα γη κι ανθρώποι
και όλες θα ανατραπούν
οι λειτουργίες της φύσης.
Ίσως να σβήσει μονομιάς
όλο αυτό το σύμπαν
με μια εμβρόντητη κραυγή
κραυγή μέσα στη νύχτα
στη νύχτα όπου πορεύουμε
κι όπου ακολουθούμε.
Οι μέρες μας εχάθηκαν
και γέννησαν τις νύχτες.
Η νύχτα στέκεται μπροστά
κι αυτή μας παρασύρει.
Τα υπνωτισμένα μάτια μας
αυτήν ακολουθούνε.