My Brother's Fiancée

Chapter 7

Riley

Im home. Im really at home. Hindi naman ganito ang inaasahan ko pag uuwi na ako dito sa Pilipinas. Ang sakit pa rin. Mahal ko ang pamilya ko, kahit na ganoon ang nangyari sa nakaraan. Ang mawalan ng isa sa mahal natin sa buhay ang pinakamasakit na mararamdaman natin.

Kuya Ryan somehow is my bestfriend. Alam niya ang kalokohan ko. He's also my mentor noong nag-aaral pa lang ako sa pagdodoctor that's why I get the specilization as Surgeon.

Ngayon na ang huling araw niya sa amin at ililibing na siya. Sa mga araw na nagdaan, hindi naman iniwan ni Sammy or should I say Samantha si Kuya. Lagi siyang nagbabantay. Minsan rin laging pinagpapahinga siya ng mga magulang ko at mga kapatid kahit saglit pa lang siyang nakatayo doon sa harap. Ewan ko, wala naman akong pakialam.

Lagi niya ring sinusubukang kausapin ako, pero ako etong matigas at hindi ko siya pinapansin. I know, im being rude but can't you blame me? May nangyaring hindi maganda sa amin noong nakaraan. Time heals ika nga, pero hindi pa ngayon.

"Anak, magpaalam na kay Kuya mo." Tawag pansin sa akin ni Daddy. Ako na lang pala ang hindi pa nakaka-alay ng bulaklak. I saw the people around me na naghihintay sa pagbitiw ko ng bulaklak.

"Until next time, Ryan." Huli kong sabi at inalay na ang bulaklak. Hagulhol ni Mommy, Kathrine ang naririnig ko. Pati rin si Sammy, na naka-alalay ang Daddy niya. Mahal niya talaga ang Kuya. I smiled to that thought.

Isang linggo na ang nakalipas mula ng maihatid namin sa huling hantongan ang Kuya. Laging nagiiyak ang Mommy pag oras na ng kainan kasi hindi kami kumpleto. Or I should say, hindi na kami makukompleto pa. Inintindi na lang namin ang nararamdaman niya.

Tuloy pa rin ang lahat. Si Kathrine tuloy ang trabaho, ang bunsong kapatid ko naman, tuloy rin ang pag-aaral. Ang Daddy tinuloy ang pagpasok sa hospital pero si Mommy, kasama ko sa bahay.

"Anak, huwag ka ng umalis. Sobra ng malulungkot ang Mommy. Wala na nga ang Kuya mo, lalayo ka pa. Hindi ko na kaya pag isa sa inyo mawala pa." At umiyak na naman siya.

Andito kasi kami sa garden. Nagpapahangin at nagpapalipas ng oras.

"Mommy, pagiisipan ko pa po. May trabaho naman po ako kasing naiwan sa France at hinding-hindi ko basta iiwan iyon. Maganda naman ang income ko po, nabubuhay ko ang sarili ko." Sabi ko. As much as possible, ayokong magstay dito.

"Iniwan na ako ni Ryan. Lalayoan na naman ako ni Riley." Malungkot niyang sabi. Napabuntong hininga ako. Alam ko, nangongonsensya siya.

"Mommy naman." Angal ko.

"Kailangan ko ng katuwang anak. Pumanaw man ang kuya mo, may iniwan naman siya." May konting ngiti sa kanyang labi. Anong ibig niyang sabihin?

"Mommy, what do you mean?" I asked.

"Engaged ang Kuya mo at si Samantha. Ang saya namin noong sinabing magpapakasal na sila." Napatingin naman ako sa ibang direksyon pagkasabi niya yun. "At mas sumaya pa ang lahat, ng i-announced ng Kuya mo na buntis si Samantha." Napapikit ako ng mata.

Im not mad or against sa pagbubuntis ni Sammy. I just.... I don't know.

"Buntis pala siya." Wala sa sariling nasabi ko at alam kong narinig iyon ni Mommy.

"Oo anak. Dalawang buwan na. Pero hindi na makikita ng Kuya mo ang anak nila." Malungkot na naman niyang sabi.

Somehow, may saya akong naramdaman. Dahil sa baby. You know, mahilig ako sa bata kaya Pediatrician ako. Pero nakakalungkot ngang isipin na hindi man lang sila nagkakilala.

"Kaya pala todo kayo sa pag-aasikaso rin sa kanya noon, lagi kayong naka-alalay sa kanya. Kasi buntis." Tukoy ko noong mga araw na nagbabantay siya kay Kuya.

"Oo anak. Sobrang lungkot ni Samantha noon. At bilang isang ob-gyne, alam kong bawal sa kanya ang ma-stress. Para din sa bata." Sabi ni Mommy. Now I know why.

Iniba na lang namin ang usapan para hindi na malungkot pa ang Mommy. Kinamusta na lang niya ang trabaho ko doon sa France. I told her about my job. Pero hindi ko kinuwento ang mga kalokohan ko doon. Why would I tell to her? Eh di pinalo na niya ako!

Two weeks na ang nakalipas sa aking bakasyon. Ilang weeks na lang aalis na ako at hindi ko pa nasasabi sa pamilya ko. Ang alam lang nila, eh hindi na ako babalik pa ng France. I don't have much reason para magstay dito, my family will understand me. I hope so.

Nakaupo ako sa sala namin at naghihintay. Sakto namang uwian na nila Daddy, Kathrine, at si Raiver. Pero hindi lang pala sila ang dumating. Samantha is here too, together with her parents.

"Anak Riley, Samantha and her parents are staying here tonight. They will join us to our dinner." My Dad informed me. I just nod at him.

"Kamusta kana Riley?" It's Tita Andrea. Mabait siya sa akin noon. At alam ang nangyari sa nakaraan. I smiled at her as an answer.

"Im okay Tita. Hoping to be okay for the next days. Nice to see you again." Formal kong sabi. As much as possible, ayokong maattached na sa kanila pa.

I saw Sammy staring at me. Tinignan ko rin naman siya at siya ang unang nag-iwas ng tingin.

We had our dinner and tahimik lang ako. Hindi ako nakikisali sa mga usapan nila. Tango at iling lang ang sagot ko pag nagtatanong sila sa akin.

Lahat kami ay nagtungo sa sala dahil sa sabi ni Dad, may pag-uusapan ang buong pamilya. Ewan ko kung ano ba eto. Sumama na lang ako para hindi nila sabihing bastos ako. Im being professional here. I don't talked much kasi wala akong masabi sa usapan nila kanina.

"We all know, that Samantha and Ryan, should get married. But this tragic happened to our family." Pasimula ni Dad. "But, even if Ryan leaves us, he gave us an angel." Tukoy niya sa pagbubuntis ni Samantha. "Unang apo ko eto at sobra akong masaya na sa wakas, may tatawag na sa aking Lolo. I want that baby Samantha to be a Villaruz." Sabi ni Daddy.

"But Tito, magiging Villaruz po eto kung kinasal kami ni Ryan. But unfortunately, he's gone." Malungkot na sabi ni Sammy. "We all know, na hindi pwede, walang tatayong tatay ang anak ko at pirma ng isang Villaruz para mapasama sa apilyedo niyo." Tuloy niya.

"That's why Samantha, I invite you here to talked about that thing. Magiging Villaruz siya, pakakasalan ka ni Riley." With that announcement he said, napaayos ako ng upo.

"What are you saying? I love my brother but I can't do what you want. Umuwi lang ako dito may pamilya na akong bubuhayin?" Pasigaw kong sabi.