My Brother's Fiancée

Chapter 4

Samantha

Im here sa clinic ko, and madami akong pasyente. Mga bata, matanda, at buntis. Hindi naman kasi dahil sa private etong hospital eh dapat sumingil na ng malaki. Iba eto kumpara sa ibang private hospital. Pang-masa kumbaga. Ang priority kasi nila dito eh yung gumamot kesa magka-income. Kaya madaming pasyente ang dito nagpupunta.

Kasalokoyan kong chinecheck-up si Si Mrs. Jamie Sabrina Reidson, at base sa nararamdaman niya at mga laboratory results, she's pregnant. Nasa labas ang asawa niya pinawian kasi niya.

"Congratulations Mrs. Reidson, You are two months pregnant." Masaya kong sabi sa kanya. Mukhang hindi niya rin alam na buntis siya.

Tapos ko na ang lahat na icheck-up medyo madami-dami nga talaga at late na kami naglunch ni Marie.

"Doc, mauuna na po akong mag-lunch ah? Bye po!" Paalam ni Marie at lumabas na. Tumango na lang ako bilang sagot, gutom na rin kasi ako pati ang baby ko.

Isang katok mula sa pinto ang nagpabalik sa aking sarili.

"Hello Hon, and hi to my little baby." Sabay himas niya sa tyan ko kahit hindi pa ganoon kalaki ito. Napangiti ako sa ginawa niya. Magiging mabuti talaga siyang Ama sa anak namin.

"Gutom na ako Hon. Gutom na rin si baby." Paglalabing ko sa kanya. Yumakap naman ako sa batok niya at hinapit ang aking bewang. He give me peck on my lips.

"Let's go. May pupuntahan tayo actually. I set a lunch date to our families and I think we should announced to them about our baby here. What you think?" At patuloy pa din siya sa paghimas sa tyan ko.

"Sure Hon. Ayos lang sa akin at sure din akong magiging masaya pa sila lalo na sa side niyo. Unang apo at unang pamangkin etong baby natin." Sabi ko.

Excited na nga akong ipaalam sa kanilang lahat na buntis ako. Of course, proud ako na magiging Mommy na rin ako.

Tumuloy kami sa isang restaurant at doon nakita naming kumpleto na pala ang lahat, maliban lang sa isang tao sa pamilya ni Ryan. I sigh.

"Kumpleto na sana ang lahat, wala lang siya." Malungkot na sabi no Ryan. I know.

"Hayaan mo na muna siya. Malalaman niya rin naman at uuwi 'yon." Pagpapagaan ko sa kanyang nararamdaman.

Umupo na kami sa designated seat namin at masayang kumain. Mamaya muna siguro ang announcement. Eat happily and busog lahat.

"Ryan and Samantha, what are your announcement all about?" Ang Daddy ni Ryan ang nagtanong. Tumango naman ako sa fiance ko para siya na ang magsabi sa lahat.

Tumayo siya sa pag-kakaupo at hinawakan ang isa kong kamay.

"Mommy and Daddy?" Tumingin siya sa parents niya and then to my parents too. "We have this little announcement to say,  and I hope all of you will listen. I will said it once only." At tumawa naman ang mga kasama namin. "Samantha is pregnant."

Pagkasabi niya 'yon ay tumahimik sila. Marahil nabigla sa nasabi namin. Excited? I don't know.

"Really Ryan? Magkaka-apo na ako? Lolo na ako?" Masayang sabi ng Daddy niya. Eto na, magiging maingay na.

"Opo Daddy. Unang apo niyo po. Dala-dala ni Samantha ngayon." Masayang masaya ang lahat dahil sa nalaman nila. Iba't ibang reaction ang nangyari. Kung ano-anong pangalan din ang sinuggest nila. Pero sinabi na rin naming napag-usapan na namin ni Ryan ang pangalan ng anak namin.

Pauwi na kami sa condo at doon magpapalipas ng gabi si Ryan. Mabuti na rin eto para naman makasama ko siya.

May isang linggo na rin ang nakalipas mula ng nasabi namin sa lahat ang pagbubuntis ko. At heto ako ngayon nakahiga sa kama, pinapanood ko ang fiance ko sa pagbibihis, may lakad daw kasi sila ng mga kaibigan. Pinayagan ko naman as long as uuwi siya sa akin.

"Hon, mag-iingat ka palagi ah? Huwag na huwag mong pababayaan ang anak natin. Mawala man ako sa tabi mo, babantayan ko naman kayo lagi. Yung pangalan niya ah? Yung napag-usapan natin, yun ang matutupad. I love you so much, and to you my little baby. Alagaan mo si Mommy ng mabuti, huwag matigas ang ulo para hindi magalit si Mommy okay?" Humalik siya sa tyan ko. Ano bang sinasabi neto?

"Ryan, bakit ka nagsasalita ng ganyan? Bakit parang nagpapa-alam ka? Eh uuwi ka naman at babalik sa akin diba? Huwag ka ngang ganyan." Medyo naiinis kong sabi sa kanya. Eh sa kung ano-ano kasi ang sinasabi.

"Wala Hon, basta mag-iingat ka. Mahal na mahal kita." Sabi niya at hinalikan ako. Halik na parang nagpapa-alam. Ayoko etong bigyan ng ibang kahulogan pero eto ang pinapahiwatig niya.

Yumakap na lang ako sa kanya ng mahigpit. Baka nagiinarte lang eto.

"Hon, mahal na mahal rin kita. Mahal ka ng baby natin. Mag-iingat ka at bumalik ng ligtas para sa amin. Okay?" Tumango siya bilang sagot.

Kumalas na kami sa yakapan at kinuha na niya ang jacket niya. Ready na siyang umalis.

"Samantha, i have to go. I love you." Huli niyang sabi at lumabas na sa condo ko. Ang bigat ng pakiramdam ko pagkalabas niya pero pinagsawalang bahala ko na lang ito.

Madaling araw na at mahimbing na ang tulog ko. Hindi ko alam kung nakauwi ba dito si Ryan o hindi. Pero ang nagpagising sa aking magandang tulog eh ang sunod-sunod na tunog ng aking phone.

Bago ko sagotin ang tawag, tinignan ko muna ang oras sa aking side table and it says, 3:20 am. Bakit ang aga naman yata ng tumatawag sa akin. I grab my phone beside the clock sa may side table din and it's Kathrine calling me, sister of Ryan.

"Goodmorning Kath." Bati ko sa kanya at medyo inaantok pa talaga ang boses ko.

"A-ate." Medyo nauutal niyang sabi. What's wrong?.

"Kathrine, what's wrong? Bakit ka umiiyak?" Tanong ko. Bumangon na ako at naupo sa headboard ng kama ko.

"A-ate si, si K-kuya." Pagkasabi niya iyon, biglang lumakas ang tibok ng puso ko. Doon naman ako nagising na talaga.

"Why? What about Ryan? Kathrine, tell me." Nanenerbyos na rin ako sa sinabi niya. Lumalakas na ang tibok ng puso ko.

"Please ate, magpakatatag ka. Please." Pakiusap niya at lumakas na ang iyak.  Im nervous!

"Tell me, what happen to Ryan?" Naiiyak ko na ring tanong.

"He's gone." Huli niyang sabi na nadinig ko bago ako humagulhol sa iyak.

Kaya ba parang ang bigat ng pakiramdam ko kanina sa sinasabi niya bago lumabas kasi eto na pala? Kaya ba nagbibilin na siya about sa akin at sa baby namin? Kaya ba parang hindi na siya babalik kanina sa mga sinasabi niya? Kasi eto na pala, eto pala ang kanyang pinapahiwatig.

No Ryan! You can't be dead! Paano na ako? Paano na ang baby natin?

Umiiyak lang ako ng umiiyak sa kwarto ko. Isang doorbell ang narinig ko at tumayo ako agad. Baka si Ryan eto at panaginip lang ang lahat.

Tumayo ako agad at binuksan ang pinto. Isang Villaruz nga ang nasa harap ko pero hindi si Ryan, it's Raiver.

"Im sorry Ate Samantha, andito ako para sunduin ka papunta kay Kuya. Please Ate, be strong for your baby. Pinapunta ako nila Mommy." Malungkot niyang sabi at bakas din sa mukha niya na galing sa pag-iyak.

Pinapasok ko na siya at sinabing magbibihis ako at kami ay umalis na.