My Dream Guy is that you?

Chapter 12

Chapter 12
Childhood Story

Jaycee P.O.V

“Ok fine, but can you please be honest?”

“Ha? Bakit hindi ba ako honest sayo?” Shit! Hindi kaya… nahalata na nya?

“Ewan ko! Feeling ko may nililihim ka sakin… actually may naalala ako sayo… bakit nga pala alam mo na favorite ko yun? Yung totoo ah. Pero bago mo sagutin yun may i-kwe-kwento muna ako sayo.”
Ang weird nya talaga… mag tatanong daw tapos… haizzz…

“Ok. Ok… Ano ba yun?”

“Nung bata ako meron kaming kapit bahay halos kasing edad ko lang pero para ko na syang kuya….”
Kuya talaga ah. Ayos to ah.

“… Pag umaalis sila mama naiiwan ako sa kanila kasi solong anak lang ako, di naman sila makakuha ng yaya kasi ayoko tsaka baka daw saktan lang ako…”
Sino ba naman tatagal sa katigasan ng ulo mo batang nobita.

“Tapos… teka nakikinig ka ba? Bakit nangingiti ka dyan?” –naiinis niyang tanong. Lalo tuloy akong ngumiti.

“Natutuwa lang ako sa kwento mo… may naalala kasi ako.” –palusot ko na lang.

“Ang weird ah. Kakasimula ko pa nga lang mag kwento eh.” –pikon na sagot naman niya.

Ngumiti na lang ako sa kanya at sumenyas na ipag patuloy yung kwento nya.

“Ok.. Going back.. Yun na nga… bale madalas kong bantay si Doremon na yun!”

“Wahaha gigil na gigil ah. Bakit ikaw siguro si Nobita?” –pag singit ko sa kwento niya.
Grabe! Nakakatawa talaga sya…. Pero infairness ah. Akala ko galit sya sakin.. Bakit parang tahimik sya… napatingin ako sa kanya at nagulat nang nakita kong naluluha sya… Nakatitig lang sya sakin. Di ko mahulaan kung anung iniisip niya.

“Ba---bakit Ashiya? May problema ba?” –kanina pa syang di umiimik at tumutulo lang ang luha. Nag-aalala na ko.

“Sabihin mo nga!.... ikaw ba sya?... ikaw na ba yan em-em?!” –pasigaw niyang tanong saakin.

Em- em? Nanlamig ako ng marinig ko yun…. Ilang taon na din…

Hindi ko na napaigilan ang sarili ko at niyakap sya ng mahigpit.

“Ako nga… ako nga Ash – ash…. Haizzzzz” –sagot ko naman sa kaniya. Sobrang saya ko.

“Pero pa—pa---nong nandito ka? E- e – diiii baaaa? Nangi---bang ba-bansa na kayo?” –paputol putol niyang pagsasalita. Iyak pa rin sya ng iyak.

“Nag ka problema kasi eh. Kaya di natuloy…Di naman na kami makabalik kasi di ba? Binenta na namin yung bahay namin? tska ayoko din naman umalis nun… may maiiwan kasi ako. ”

-Humiwalay muna ako sa pag kayakap sa kanya at nag paliwanag.

-Sinabi ko sa kanya na sa probinsya ako nag elementary hanggang high school tapos dito na ko sa manila nag college…. Sinabi ko din na di ko naman sya nakilala kasi nga bata pa kami nun… although the moment I saw her… her first day in our company… I felt something different… Ewan ko ba kung bakit? kaya pala ganun kabilis gumaan loob ko sa kanya.