Köle

8.Bölüm Pişmanlık

-Şebnemin Ağzından-

İlk doğum yaptığım hastaneyi araştırmış kesin selimle ilgili birşeyler ögrenmek istemiştir kesin ya artık yolun sonundasın şebnem daha fazla saklıyamazsın sölemeye dilim varmıyor aklım kalbim bu cumleyi kurmama izin vermiyor ama çocuğum ölebilir doktorun dedigi gibi umudumu kesmemem tuketmemem lazım şansımı denicektim bugün selimle konuşacaktım hemen daha fazla ayakta durucak halim kalmadıgından hastanedeki sandalyelere oturdum ve cantamdan telefonumu çıkarıp içimden umarım telefon numarasını degistirmemistir diye gecirirken  selimin numarasini cevirip ara tuşuna basmıştm bile

Çalıyordu çok şükür ki degiştirmemişti kısa süre sonra açtı ve

"Efendim Şebnem"diyerek cevap verdi inanamıyorum ya telefon numaramı hatırlıyordu ama birkere bile aramamıştı hemen cevap verdim "Konuşmamız lazım"diyerekten oda tekrardan şaşırıcağım bir cevap verdi ve "Tam tahmin ettiğim gibi"dedi kesin anlamıştı doğum yaptığım hastaneyi araştırdığını ögrendiğimi bende kısa keserekten "nerdesin nereye geliyim"dedim selim ise bana "Şimdi olmaz şebnem hesaplaşıcağım başka birisi var sonra"diyip telefonu suratıma kapattı bana daha önce böyle davrandığı zaman ayrıldıgımız zamandı oturduğum yerden maziyi hatırladım

-FLASHBACK-

Selimle birlikte okulun kantinindeydik oturuyorduk ama selim konuşmuyordu ben daha fazla dayanamayıp sessizligi bozarak.

"Selim neden suskunsun bitanem bana herşeyini anlatabilirsin biliyorsun dimi"diye konuşmaya başladım

"Yok birşeyim şebnem"diyerek beni geciştirdi sesi bana karşı çok soguktu

"Ben en iyisi seni yalnız birakıyım"dedim ve kalktım gittim arkamdan bile gelmemişti gitme bile dememişti kalbim çok kırılmıştı.

-FLASHBACK SON-

Daha fazla nefes alamadığımı hissettim ve nefes almak için hastaneden dışarı çıktım kendimi bitmiş tükenmiş hissediyordum eger örneklendirirsek küllükte unutulmuş kendi kendini yok eden sigara gibiydim şuan ben kendim istedim böle olmayı.

-Selimin Ağzından-

Şebnemle konuştuğumda uçaktan inmiştim taksideydim sesi öyle kızgın gelmiyordu kızgın olması lazımdı çünkü adım gibi emindim doğum yaptığı hastaneyi araştırdığımı ögrenmişti ve onun için benimle konuşmak istiyordu taksiden indigimde kainatı tekneyi temizlerken gördüm hızlıca elimdeki bavulla tekneye doğru yürüdüm ingiltereye giderken bavulumu hazırlamıştım çünkü işimin uzun sürecegini zannediyordum ama öle olmadı kadın tamamen istedigim bilgiyi vermesede beni sorumun cevabını alacağım kişiye yönlendirmişti, Kainata hemen teknenin önüne gelip kainatın kolundan çekip gel buraya diyerek tekneden indirdim ne olduğunu anlamamıştı çok şaşırmıştı kekeleyerek konuşmaya başladı

"Ne oluyor selim neden bu kadar sinirlisin"Dedi yorulmuş ve şaşkın bir ifadeyle hiçbirşey demeden kolundan tuttuğum gibi arabaya bindirdim hızlıca tekneye girip anahtarı herzaman bulunduğu yer olan yatak odasındaki komidinin üstünden aldım ve hızlıca tekneden çıkarak arabaya dogru yoneldim arabaya vardıgımda kapıyı acip şoför koltuğuna oturdum ve kainata dönerek ;

"Kemerini tak" dedim çünkü bukadar kızgın ve sinirliyken arabayı yavaş kullanmam imkansızdı oda bunu anlamış olmalıki sözümü bitirdigim an kemeri takmisti bile hemen arabayı çalıştırdım ve son sürat bakırköy sahiline sürdüm

-Kainatın Ağzından-

Selim çok sinirliydi bunu kolumu sıkmasından anlamıştım çünkü koluma feci yüklenmisti sanki bütün kuvvetini üstüme yüklemişti gibi hissettim o an şuan arabaydık ve benim kolum hala sızlıyordu belli etmemeye çalışıyordum,sakin durmaya çalışıyordum ama canım çok yanıyordu ve patlamaya heran hazır olan bir saatli bomba gibiydim arabayı çok hızlı kullanıyordu kaza yapmaktan korkuyordum,fakat korkumun geçmesi uzun sürmedi çünkü bakırköy sahiline varmıştık beni buraya neden getirdigini biliyorum ama düsünmek istemiyorum ates puskurten gozlerle bana donuyor ve arabadan inmemi işaret ediyor bende hemen iniyorum o önde ben arkada deniz kıyısına yürüyoruz denize bakıp derince bir nefes alıp veriyor ve bana dönerek sakin olmaya çalışan bir ses tonuyla konuşmaya başlıyor