BG (Bilinmeyen Gerçekler) ve Kısa ama etkili korku hikayeleri

Korku 16

Her zaman bu hisse kapılıyorum. Korkunç bir his. Endişe ve korku,
eminim sende bunu yaşamışsındır. Vücudumuz titrer, yavaş yavaş 
terlemeye başlar ve korku iliklerinize kadar işler.

Zaman zaman bunları hissedebilirsin, ama benim için bu korku,
inanılmaz derecede ürkütücü ve her gece benimle. Ne zaman güneş
batar, karanlık korkusu o zaman başlar.

Ama garip bir şey var. Karanlıktan korkmuyorum, bu iyi. Gençken asla
ışıklar açıkken uyuyamazdım, hatta gece lambası bile yoktu. Ama son
zamanlarda saçma bir şeyler var, ya da ben öyle düşünüyorum.
Korktuğum şey pencereler. Ne zaman pencereye baksam korkunç his
çok hızlı şekilde hücrelerime kadar işliyor. Bunu kontrol
edemiyorum, sanırım az önce bunu size izah edemedim. Açıkcası buna
daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum, bu yüzden yazdıklarımı
kaydetme gereği duydum. Eğer kısa olduysa özür dilerim ama 
işkenceyi artık durdurmam gerek.

Hiç bir pencereden karanlığın içine baktın mı ? Eminim baktın, peki
karanlığın içinde ne olduğunu merak ediyor musun ? Bazılarınız, belki.
Ama sen hiç o siyahlığın içinde ne olduğunu gördün mü ? Korkuyorum
çünkü karanlığın içindeki gerçek korkuyu gören tek kişiyim.

Yaklaşık üç hafta önce başladı, sanırım. Londra'ya yakın küçük bir 
kasabada yaşıyorum. Son zamanlarda bu eve taşındım ve hala
alışmaya çalışıyorum. Sadece internetten korkunç hikayeler okumaya
başlamıştım. Neyse, içimde korkuyu hissetmek gibi garip bir dürtü
vardı ve korku filmleri vasattı. İnternetten beni korkutacak bazı şeyler 
araştırdım.

Önce Youtube'da ''çığlıklar'' adlı bir video izledim. Daha sonra korkunç 
hikayelerle dolu bir siteye rastladım. Her birini tek tek okuduğumda
daha fazla geriliyordum. Ve gecenin sonunda gerçekten korkuyordum,
son derece paranoyaklaşmıştım. Ve güneş doğana kadar uyuyamadım.

Ama ertesi gece korkum hala devam ediyordu. Bu hikayeler gerçekten
beni etkilemişti. Rahatsız oldum. İnanılmaz sinir olmuştum. Bir şey ya 
da birisi evimde dolaşıyormuş gibi hissediyordum. Hikayeleri
gerçekten aklımdan çıkaramıyordum. Görmezden gelemezdim, bir sağa
bir sola bakmak zorunda kalıyordum. Korkuyu hafifletmek için her 
köşeye, dolaplara ve odalara baktım Aptalca davrandığımı biliyordum.
Ama saçma çocukluk anılarım aklıma geldikçe kendimi kontrol 
edemiyordum. Yalnız olmadığıma cidden inanmıştım. Bu korkunç bir 
duydu. Kendi kendime ''Birisi yok, bir şey yok, abartma!'' diyerek ikna
etmeye çalışıyordum.

Işığı açık olan oturma odasına doğru koşarken mutfak penceresinde
gözüme bir şey takıldı. O an kalbim yerinden çıkacaktı. Elbette sadece
kuşkulanmıştım, belki de zihnim bana oyun oynuyordur? Değil mi?

Her akıllı insanın yapacağı gibi omuz silktim, ama hala gördüğüm şey
aklımın bir köşesindeydi. Bu korku yüzünden tüm gece uyuyamadım.
Çok korkuyordum, odamın kapısını kilitledim ve gecenin kalanını 
film izleyerek geçirdim. Yaklaşık iki hafta boyunca dikkatli davrandım,
zaman zaman korkuyordum.

Ama ikinci haftanın sonunda neredeyse bu his yok gibiydi. Bebek gibi
uyumuştum ve hayatım her zaman ki gibi devam ediyordu. Ta ki tekrar
korku hikayelerini okuyana kadar. Sanki bu hikayeleri okumam
gerekiyor gibi hissediyordum. Böylece yine en iyi hikayeleri aradım,
ürkütücü resimlere baktım ve genel olarak korktum. Ama ilk kez bu 
sefer biraz uyuyabilmiştim. Yatağım pencerenin karşısındaydı. Öyle 
olmaması için bir sebeb yok çünkü bu oda da kaldığım sürece sorun
yoktu. Ama bu gece bir şeyle karşı karşıya gibiydim.

Bunu hissedebiliyordum; Biri veya bir şey beni izliyordu. Ara sıra bazı
sesler duyuyordum, gecenin sessizliği ile bu ses birleşince katlanılmaz
derecede korkunç hissettiriyordu. Ve onun nefes alış verişlerini
duyduğuma yemin edebilirim. Aynı iki hafta önce gelen o his gibi.
Gözleriyle beni delecekmiş gibi, hiç böyle hissettin mi? Dönüp
pencereye bakmaya cesaret edemiyordum. Ve kesinlikle benim
varlığımın farkında olmasını istemiyordum. Sadece burayı terk etmek
istiyorum.

Her dakika sanki saatmiş gibi geçiyor. Ve hala gözlerini üzerimde
hissedebiliyordum. Artık dayanamıyordum, nasıl olur anlamıyorum.
Birinci katta oturuyordum. Bir saniyelik cesaretten sonra, hayatımın en 
büyük hatasını yaptım ve hızla yüzümü pencereye çevirdim.

Bunları yazabiliyorum çünkü gördüğüm hala net bir şekilde hafızamda.
Hayatımda gördüğüm en korkunç şey...

O hala burada yazarken bile beni izlediğini biliyorum. Ona yüzümü 
çeviremem. Ama bu nasıl sonsuza dek sürecek? Lanet olası şey neden
benim peşimde?

Ne olursa olsun her şey o hikayeler ile başladı. Ne istediğini 
anlamıyorum. Beni öldürmek istese bunu daha önce yapardı. Bana
işkence etmek mi istiyor? Ya da yavaş yavaş delirmemi bekliyordur.
Geceleri ne dışarı çıkabiliyorum ne de uyuyabiliyorum. Gündüz
güvendeyim. Ama artık kış geliyor ve gündüzler kısalıyor. Ciddi 
anlamda deliriyorum. Hatta intihar etmeyi düşünüyorum. Bu fikir her
gün daha cazip görünüyor. Dürüst olmam gerekirse bu çok uzun
sürmeyecek.

Bunu yazmamın nedeni hikayemi anlatmak değil, sadece bir uyarı
niteliğinde. Nerede olursanız olun onu görmezden gelin. Rahatsız 
hissetseniz bile araştırmaktan uzak durun. Eğer geceleri izlendiğinizi
düşünüyorsan, ASLA PENCEREYE BAKMA.