Güneşli bir günde küçük sincap gezintiye çıkmıştı.
Daldan dala atlayarak yiyecek arıyordu.
Günlük yiyeceğini toplamıştı.
Şimdi sıra kış için hazırlık yapmaktaydı.
Ceviz ağaçlarında dolaşırken bir ağlama sesi duydu.
Ağlama sesi alt dallardan geliyordu.
Hızlıca alt dallara atladı.
Sesin geldiği tarafa doğru yürüdü.
Yaprakların arasında oturmuş ağlayan arkadaşını gördü.
-Pıtır neyin var arkadaşım?
Pıtır ağlamaya devam ediyordu.
Badem ne yaptıysa da Pıtır'ı susturamıyordu.
En sonunda aklına bir fikir geldi.
Bir koşu yuvasına gidip bir sürü ceviz aldı.
Hemen Pıtır'ın yanına geldi.
Pıtır yine ağlıyordu.
-Pıtır bak sana bir sürü yiyecek getirdim. Haydi bunları yuvana taşıyalım.
Pıtır Badem'e sıkıca sarıldı.
Bu sefer mutluluktan ağlıyordu.
Birlikte cevizleri Pıtır'ın yuvasına taşıdılar.
Güzelce karınlarını doyurdular.
-Pıtır anlatamayacak mısın neden ağladığını. Gerçekten çok endişelendim.
Pıtır gülümsedi.
-Bademciğim önemli bir şey yok. Sadece yiyeceklerimin yerini unutmuştum. Neyse ki sen bana bir hafta yetecek yiyecek verdin. Sana çok teşekkür ederim.
Badem çok mutlu olmuştu.
Pıtır'ı mutlu görünce daha çok sevindi.
-Pıtır istersen yiyeceklerini beraber bulabiliriz. Ne dersin?
Pıtır bunu duyunca çok heyecanlandı.
Ellerimi çırparak dans etmeye başladı.
Badem'in ona yardımcı olmasına çok sevindi.
-Çok teşekkürler Badem. Beni çok mutlu ettin. Hem benimle yiyeceklerini paylaştın hem de bana yardımcı olmak istiyorsun. Seni çok seviyorum canım arkadaşım.
Badem de çok mutlu olmuştu.
Paylaşmanın ne kadar güzel bir şey olduğunu anladı.
Bundan sonra her yardıma ihtiyacı olana yardım edecekti.
Her şeyini paylaşacaktı.
