Gecenin 2.45'inde bölüm atmayan da ne bileyimmsmsmdsmdnnf
İyi geceler ve iyi okumalar ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ben daha fazla bu utançla yaşayamam tamam mı? Atacağım kendimi. Bırak beni." diyerek şanı büyük ofis koltuğumdan fırladığımda koluma yapıştı hemen. "Tamam," Gülüşü konuşmasına engel olacak seviyedeydi. Dünden beri böyleydi zaten. Hastanenin leş kokusunu içime çektiğimden bu yana onun alayına maruz kalmaktaydım. "Biraz haklı olabilirsin ama abartıyorsun bence."
"Abartıyor muyum?"
Çok kötü bir geceydi. Çok ama çok kötü bir geceydi. Belki de hayatımın en rezil gecesiydi.
Kulüpte olduğum saatler içerisinde ayakta zor duran benliğimi tutmak zaten zor iken, kravatımdan çekip dudaklarımı yalayan ve bir de dalga geçer gibi "Şimdi daha iyi misin?" diyen o şerefsiz adam yüzünden bayıldığımı öğreneli saatler geçti, ben hala aynı utançtayım.
Tanrım...
Sorduğu saçma sorudan sonra geri geri emekleyip, gözlerini gözlerimden çekmeden dudaklarını ısırdığı ve ardından göz kırptığını hatırlıyorum en son. Ondan sonrası yok. Ondan sonrası boşluk bende. İçimden geçti sanki. İki kaşımın ortasından vurdu sanki.
Gözlerimi açtığımda hastanenin beyaz tavanı ile bakışıyordum. Hani dizilerde olur ya, karakterler 'Neredeyim ben?' diyerek hemen kalkar, oydum işte ben. Tek farkım, bakıyor olduğum tavanın kare kare oluşundaki sebebi düşünmek. Oldum olası merak etmişimdir çünkü nedenini.
Bilincimin yavaş yavaş yerine gelişinden sonra şaşkın şaşkın etrafa bakınırken telefonla konuşan Jimin'i görüp sakinleşmiştim. Hareketlenişimi fark ederek bana dönmüş, konuştuğu her kimse bir şeyler gevelemiş ve telefonu kapatıp bana yönelmişti. Fark görmüş tavşan gibi bakarak dinlemiştim anlattıklarını. Hastanede olmamın sebebini dahi bilmiyorken, olayın gerçekleşme anını tüm ayrıntılarıyla dinlemek keşke bu odaya değil de morga alınsaydım dedirtmişti bana. Onun gibi bir adam karşısında elbette herkes erirdi fakat sözünün eri olup gerçekten de eriyen tek kişi olabilirdim.
"Adamın gözü önünde yığıldığımı söyledin, Jimin. Neyi abartıyorum? Ağlayacağım cidden."
"Bu gece yine gideriz."
"Ne?"
"Ne, ne?" Söylenecek en alakasız şeyi duyduğumdan ötürü anlayamadım haliyle. Kolumu kavrayan elini çekti. Tam karşısında, anlamsız bakışlar ata ata dikiliyordum. "Unutturursun işte dün geceyi. Yeni ve mükemmel bir anı geçmişi siler atar."
"Şaka mısın sen?" dedim huysuz amcalar gibi başımı sallayarak. Kusura bakmasın ama vereceğim her türlü tepkide haklı görüyordum kendimi bu noktada. "Siktiğimin mekanından hastaneye kaldırıldım dün gece. Eve gecenin bi yarısı geçtik ve ben bir gram uyku çekmeden ofise geldim. Yorgun olmam yetmiyor, utançtan geberiyorum. Hala neyden bahsediyorsun bana."
