Viliana - Black Heart

Rozdział 2. ☛ Szuber

Gdzie ona jest? Co mnie podkusiło, aby samemu zanieść jej nowe ubranie? Powinienem był wysłać Caelena, przy odrobinie szczęścia nie wróciłby żywy. Chłopak ostatnio za dużo sobie pozwala w stosunku do Eleny, która wydaje się tym faktem uradowana. Eh, kiedyś jej duma wpakuje ją w takie tarapaty, że nawet mi nie uda się jej pomóc. Jeszcze niedawno była takim beztroskim dzieckiem, a teraz potrafi tylko przyciągać problemy. Osiwieję przez nią. A jeśli nie z jej winy, to przez Cienia i jego ludzi. Skąd on ich bierze? Już sam nie jestem pewien, które z nich jest gorsze. Elena przynajmniej czasami pozwala sobie przemówić do rozsądku. Natomiast Caelen zazwyczaj słucha rozkazów, czego nie można powiedzieć o Vilianie. Ciekawe czy Cień specjalnie nie zwalił mi jej na głowę, bo sam nie dawał rady z kobietą? Będę musiał mu za to podziękować. Aczkolwiek muszę przyznać, że dziewczyna potrafi walczyć i ma świetne oko, przydałby się taki strzelec. Jednak to tylko kobieta, wprawdzie z sercem wojownika, ale te jej fochy doprowadzają mnie do szału.

Gdzie ja jestem? Czy już tędy nie przechodziłem? Te drzewa wyglądają podejrzanie znajomo. Chwila, czy ja słyszę plusk?

— Viliana, jesteś tutaj?

Z całą pewnością hałas dochodził stąd, więc gdzie ona jest? Oczywiście wiedźma znowu znalazła kolejny sposób, aby pograć na moich nerwach. Akurat musiała się na mnie uwziąć, a nawet nie był to mój pomysł. Powinienem jej powiedzieć, ale jeszcze uznałaby mnie za tchórza. Jednak ta kobieta jest gorsza od Eleny, wszystko potrafi przekręcić.

— Słuchaj dziewko, nie mam czasu na zabawę w chowanego — warczę na tyle głośno, że usłyszałaby mnie nawet pod wodą.

No i miałem rację. Wynurzyła się z wody niczym topielica, która wabi nieszczęśników ku pewnej śmierci. I jakby inaczej musi mnie poczęstować swoim kpiącym uśmieszkiem.

— Dziewko, tak się odnosisz do swojej pani?

— Pani — prycham, lecz ona jak zwykle nic z tego sobie nie robi i zaczyna się śmiać. Żmija. — Chyba za mocno uderzył cię w głowę.

— Pewnie żal ci? Może następnym razem ci się poszczęści. — Babsztyl nie może odpuścić choć raz, gdyby była facetem, dawno pokazałbym, gdzie jest jej miejsce w szeregu. — Czemu mnie szukałeś?

— Przyniosłem ci nowe odzienie.

— Miło mi, że sam kapitan straży pofatygował się z nim do mnie. — Spuszcza głowę w parodii ukłonu. — Dziękuję, mam nadzieję, że moje.

— No cóż, jeszcze nie. — Nie mogę powstrzymać się od złośliwego uśmiechu. Zwłaszcza widząc jej zawiedzioną minę, gdy wyciągam połyskujący delikatnie materiał. — Kolejną suknię. Elena twierdzi, że będzie ci w niej do twarzy.

— Szmaragdowa, kochana Elena — syczy przez zaciśnięte zęby, aż jej żyłka pulsuje na skroni. Jest wściekła i to bardzo. Czemu mnie to tak cieszy? — Bez przesady, jesteśmy już niedaleko.

— Jednak jeszcze dzień drogi, więc nie marudź i ubieraj ją — rozkazuję tonem nieznoszącym sprzeciwu, dając jasno do zrozumienia, kto tu rządzi.

Oczywiście mierzy mnie gniewnie swoimi zielonymi tęczówkami, aż mi się gorąco robi i mimowolnie ściskam mocniej materiał. Nie mam zamiaru ulec temu wzrokowi. Z niekłamaną satysfakcją kazałbym jej nosić to odzienie cały rok, nawet gdyby miała mnie kiedyś udusić podczas snu.

— Dobra, niech ci będzie — mówi z rezygnacją. Lecz tajemniczy uśmiech, który pojawił się na jej ustach, niepokoi mnie. Co ta jędza znowu kombinuje?

— Co ty robisz?! — krzyczę zbyt głośno, gdy dociera do mnie, że zaczyna iść w moim kierunku.

— Nie widać? Mam zamiar wyjść z wody.