"Sigara izmaritiyle çizilmiş bir çembere yağan kar..."
Sadece zeki insanların oyuncusu olduğu ancak tüm dünya üzerine oynanan bir oyun.
Büyük... Çok büyük bir oyun.
Kimsenin bilemeyeceği ve tahmin edemeyeceği biri , öyle bir oyun kuruyor ki ölüm bil...
Birkaç mahzun hece , sırayla diziliyorlar akan bir nehrin kıyısına. Geceyi solmuş ve gündüzü küsmüş olarak nakşediyorlar mısralara.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözleri kızarmış birkaç kişi , ne düşüneceklerini bile bilmeden derin soluklar alıyorlar. Birilerinin birilerine düşman ve birilerinin de birilerine dost olduğu acımasız bir dünyada kaybolmuş zaman...
Ve kimseyi umursamayan bir adam yavaşça yaklaşıyor kızının yanına. Gözleri doluyor lakin kuğular dizilmiş omzu dik duruşunu hiç kaybetmiyor. Kahvenin en açık rengi ve yeşilin harmanladığı gözleri , kızın gözlerini buluyor.
Bir anlık utanma hissine kapılıyor adam.
Kızının gözlerinde yazılmış yeşil notaları bile bilemeyecek kadar az bir zaman geçirmiş olmasına utanıyor...
Hiçbir mimik göstermeden kendisini izliyor kız.
Acımasız dünyanın yıkılmış evlerinden geriye kalmış birkaç odunun dizildiği kumral saçlarına takılıyor adamın bakışları. Ve peşisıra nur kadar açık olan tenine.
Özlemin oluşturduğu siyah bir çember genişleyerek yol açıyor bu baba ve kızına.
Tutmayacak olmasından bi' okadar korkuyor lakin yine de elini uzatıyor adam. Ve kız , adamın elini tutuyor.
Öylesine bir an gelip çatıyor ki , bu zamana adamış olduğumumları kendisi söndürüyorşeytan...
Adamın kalbi , yıllar öncesinden kalma pasları silkeleyerek capcanlı atmaya başlıyor. Kulakları uyuşuyor ve solukları kesiliyor bir anlığına.
"İşte..." diye bağırıyor şeytana kafa tutmuş biri. "İşte yıkması zor bir hedef."
Kadının sakin bakışları , daha önceden olacakları sezmişcesine kıvrılıyor. Ve büyük bir umutla izliyor baba ve kızını. Kızı ve kocası için oluşturduğu planları bu sahne ile ufak bir filiz açıyor. Dışına doğru gülmüyor lakin kahkahalar savuruyor içindeki yamaca.
Ve hiçliğin ortasında bir ressam , en güzel tablosunu adıyor bu kahkahalara.
Kızın keskin bakışları annesine değiyor. Annesinin gözlerinde ki kelimeleri teker teker okuyor ve milyonlarca ihtimalden bir çoğunu tek seferde eliyor.
'Gözlerin... Küçüğüm. Gözlerin ne muntazam!
Kirpiklerin... Küçüğüm. Kirpiklerin ne berrak! Haysiyete adanmış, Misali gülbahar.
Nefesin... Küçüğüm. Nefesin ne dilhun! Hayatı yaşatıyor bana... Mühürlenmişuykuların.'
