ჩვენს სახეებს შორის სივრცე მცირეა და მისი გახშირებული სუნთქვა ჩვენს შორის ცარიელ სივრცეს ათბობს.
თვალები ბავშვისას უგავს. ყავისფერია,თბილი და საყვარელი.
მეცნობა.
ჩემში უსიამოვნო და თან სასიამოვნო გრძნობას აღვიძებს, მაგრამ ვერ ვხვდები ვინაა.
პირველად ვხედავ.
მიყურებს და თვალს არ მაცილებს.
მაკვირდება და ჩემი სახის ყველა მილიმეტრს.
თვალებს ვხუჭავ და მის მწველ მზერას და ცოტახანში ჩემს ლოყაზე მოდებულს ხელს ვგრძნობ.
თვალებს ვახელ და ვუყურებ.
თვალები ცრემლებით აქვს სავსე.
ხელი გავაწევინე და ვკითხე კარგად თუ იყო.
ჩემს ხმაზე დაზი შემოტრიალდა და მის შემოტრიალებას სახეზე დიდი აღშფოთება მოჰყვა.
ჩანის pov
ის აქ არის.
ჩემს წინ.
მილიმეტრები გვაშორებს ერთმანეთს.
ის კარგადაა და აქაა.
სახეზე უნებლიედ დიდი ღიმილი მესახება და მის მონატრებულ სახეს ვაკვირდები.
ხელს ფრთხილად ვახებ მის ლოყას.
როგორიც მახსოვს ისეთია.
ვხვდები თვალები ცრემლებით მევსება,მაგრამ არ ვაქცევ არსებით მნიშვნელობას.
ხელი გამაწევინა და მეკითხება კარგად ვარ თუ არა.
ხმას ვერ ვცემ მაგრამ გვერდიდან მზერას ვგრძნობ.
დაზი.
ჩემი და კრისტალის ბავშვობის მეგობარი.
თვალებით მანიშნებს რომ წავიდე.
თავს ვხრი და ფეხზე ვდგები.
კრისტალს ძირს დავარდნილ ქურთუკს ვაწოდებ და ჩვენი ხელები წამით ეხება.
YOU ARE READING
The Different Way
Fanfictionსეული. 2019წელი შუაღამე.ცივი ტუჩები და უცნობი სახე. გრილი ქარი და ფოთლების სასიამოვნო შრიალი.პატარა და შეუმჩნეველი ბილიკი ტყეში. უცნობი მაგრამ თან ნაცნობი ბიჭი,თბილი ღიმილით და ქერა ხვეული თმებით. რატომ ვგრძნობ რომ ჩემს წარსულთან კავშირი აქვს?
