The Different Way

6

15 აგვისტოს ხელიხელჩაკიდებულნი ზღვის სანაპიროზე ვსეირნობდით.

ზღვა მშვიდი და მუქი ლურჯი იყო.

მთვარე არემარეს ძლივს,მაგრამ მაინც ანათებს.

მის ლამაზ პროფილს კვეთდა.

ჩუმად ღიღინებდა და საფირმო ბაჭიის ღიმილს მაგებებდა ყოველი შეხედვისას.

მის ხმაში ვიკარგებოდი.

დღემდე მახსოვს როგორ ღვთაებრივად ჟღერდა.

ახლაც ფანჯრის რაფაზე ვზივარ და ვერ ვიჯერებ რომ ის აქაა.

ნუთუ მიცნო?

შეიძლება ვერ მიცნო.

იქნებ რამე ახსოვს?

შესაძლოა არც ახსოვდეს.

ერთადერთი ის ვიცი რომ ისევ ისეთია.

დიდი ყავისფერი თვალებით და წვრილი მარწყვისფერი ტუჩებით.

ყველა მოგონება გონების ზედაპირზე ამოტივტივდა.

ჩემს ხელს ვუყურებ,რომელიც რამოდენიმე საათის წინ მის რბილ კანს ისევ შეეხო.

ცრემლებს მკაცრად ვიკავებ რადგან ვიცი, ხელმეორედ არ უნდა გავტყდე.

არავინ არ უნდა მნახოს ასეთ მდგომარეობაში.

თავს ცივ კედელს ვადებ და თვალებს ისევ ვხუჭავ.

ღრმად ვსუნთქავ და ყველა მოგონებას თვალს ვადევნებ.

ტელეფონს ხელში ვიღებ და ეკრანს ვუყურებ.

15 წუთში დათქმულ ადგილას მივდივარ.

-გამარჯობა ძველო მეგობარო

-ისევ შევხვდით დაზ...

(ესეც ახალი თავიიიიი.გეხუმრეთ კაი გავაგრძელოთ.)

დიდი ხნის განმავლობაში ვიხსენებდით ბავშვობას. ვიცინოდით და ვსეირნობდით.
შემოტრიალდა და ისევ ძველი და ცივი მზერით შემომხედა.