DEATH

LH

" තව පැයයි? එ් මොකටද? "

මා මගේ කුතුහලය වචනවලට පෙරලුවා.

" තව පැයකින් එයාට ලැබිලා තියන කාලය ඉවරයි. එ් වෙනකන් විතරයි අපිට පරිස්සම් වෙන්න තියෙන්නේ... ඊට පස්සේ එයා අපේ ඉස්සරහට අාවත් පුංචි හානියක්වත් අපිට කරන්න එයාට බෑ... හ්ම්ම්... දැන් යමු. "

ටේ එසේ කිව්වෙ මඳක් සතුටින්. ඔහු සතුටින් සිටින සෑම මොහොතකම මෙන් ඔහුගෙ දෑස් දීප්තිමත්ව බබලමින් තිබුනා.

නැවතත් මගෙ අතින් අල්ලාගත් ඔහු තරමක් සැහැල්ලුවෙන් මෙන් ගමන අාරම්භ කලත් වටපිට පිලිබඳ තිබූ අවධානය නම් මඳක්වත් අඩු කලේ නැති බව මට තේරුනා.

අැති වී තිබූ සතුටට, ඔහුට මගේ අත තුවාල වී තිබූ බවත් අමතක වී අැති හැඩයි.

ඔහුගේ ග්‍රහනය නිසා තුවාල වී තිබූ අතෙන් තරමක වේදනාවක් දැනුනත් මා නිහඬවම සිටියේ , එය මාගේම නොසැලකිලිමත්කම නිසා එක් අතක් පුලුස්සා ගැනීම නිසා අත්වූ ඉරනමක් බැවින්.

කුඩා හෝ ශබ්දයක් නොනඟා වටපිට බලමින්, සීරුවෙන් අඩි තබමින්, ඔහු ගමන් කරන විට කුඩා කල හැංගිමුත්තන් කල අයුරු මට සිහිවුනා. නමුත් අද මෙම ක්‍රීඩාව අැත්තේ දිනුමත් පැරදුමත් අතර නොව,  ජීවිතයත් මරනයත් අතර බව සිහි වන විට මගේ හදවත නැවතත් බියෙන් සසල වුනා.

නමුත් මෙය අවසානය වන තෙක් පැරදීමට නොහැකි ක්‍රීඩාවක් වූ බැවින්, මා ද ඔහුව අනුගමනය කරමින් ඉදිරියට ගියා.

අඳුරේ ගිලුනු නිහඬ කොරිඩෝර එකිනෙක පසු කරමින් අප ඉදිරියට ගියා. පුදුමයකට මෙන් වසර දෙක තුනක් තිස්සෙම අතහැර දමා තිබූ ගොඩනැගිල්ලේ අැතැම් කොරිඩෝර විදුලි පහන්වලින් අාලෝකමත්ව තිබුනා. නමුත් එම මාර්ග සියල්ලම මඟ අරිමින් වෙනත් මාර්ගවලින් ඉදිරියට යාමට ටේ උනන්දු වන බවක් මට පෙනුනා.

දැන් නම් ඔහු මේ සටනින් පරදින්න සූදානමක් නැතුවා වගෙයි. ඔහුගේ මුහුනේ රැඳුණු අධිෂ්ඨානශීලී බැල්මෙන් එ් බව තහවුරු වුනා.

එක්වරම අසාමාන්‍ය නිහඬ බවක ගිලී පැවති පරිසරය දෙදරවමින්, පිටතින් අැසුනු අකුනක පිපිරීම මා තිගැස්සීමට සමත් වුනා.