Nerve

ένα

Είμαι το κορίτσι πίσω από την κουρτίνα. Κυριολεκτικά. Αλλά αφού ανοίξω την μεγάλη αυλαία για την δεύτερη πράξη, θα έχω σαράντα λεπτά στη διάθεση μου, όχι άλλες αλλαγές κουστουμιών ή μακιγιάζ να συντονίσω εκτός και αν ένας ηθοποιός χρειάζεται ένα γρήγορο φρεσκάρισμα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Για ημέρα πρεμιέρας, τα πράγματα έχουν κυλήσει ομαλά, πράγμα που με ανησυχεί. Κάτι πάντα πηγαίνει στραβά στην πρώτη παράσταση. Είναι παράδοση.
Προσπαθώ να αποφασίσω μεταξύ του να κατευθυνθώ προς το καμαρίνι των κοριτσιών, όπου η συζήτηση θα αφορά γκόμενους, ή να παραμείνω στο διάδρομο, όπου θα μπορούσα να μιλήσω με έναν, καλά, με ένα συγκεκριμένο. Δεδομένου ότι ο εν λόγω τύπος πρέπει να βγει στη σκηνή σε δέκα λεπτά, επιλέγω τον διάδρομο και βγάζω το τηλέφωνό μου, παρόλο που η κυρία Σαντάνα, η κόουτς θεάτρου μας, μας απειλεί με θάνατο για να τα κρατήσουμε μακριά σε όλες τις παραστάσεις.
Δεν υπάρχει τίποτα νέο στη σελίδα μου στο ThisIsMe. Δεν αποτελεί έκπληξη, δεδομένου ότι οι περισσότεροι φίλοι μου βρίσκονται στην παράσταση ή στο ακροατήριο. Στέλνω ένα μήνυμα:

ΛΙΓΑ ΑΚΟΜΑ ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΔΥΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΟΠΟΤΕ ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΕΝΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΗΔΗ ΕΔΩ!

Εντάξει, έχω κάνει το καθήκον μου.
Μαζί με το μήνυμα, ανεβάζω και μια φωτογραφία που τράβηξα πριν από την παράσταση, με εμένα και την καλύτερη φίλη μου, την Sydney, πρωταγωνίστρια του έργου. Η φωτογραφία φαίνεται σαν να είναι μέσα από αυτά τα βιβλία αντίθεσης που είχα στο νηπιαγωγείο. Αυτή είναι η χρυσή Μπάρμπι του Χόλυγουντ που αιωρείται δίπλα σε εμένα, την πορσελάνινη κούκλα, με ανοιχτό, χλωμό δέρμα, σκούρα καστανά μαλλιά και μάτια λίγο μεγάλα για το πρόσωπό μου. Τουλάχιστον η μεταλλική σκιά που δανείστηκα από το μακιγιάζ του καστ, τα κάνει να φαίνονται πιο μπλέ από το συνηθισμένο.

Μια διαφήμιση για την Custom Clothz αναδύεται στο τηλέφωνό μου, υποσχόμενη να μου δείξει πόσο θαυμάσια θα ήμουν φορώντας τα καλοκαιρινά τους φορέματα. Τα καλοκαιρινά φορέματα είναι μόδα στο Σιάτλ, ειδικά τον Απρίλιο και ένα σε χρώμα λεβάντας είναι πάρα πολύ χαριτωμένο για να του αντισταθώ. Γι'αυτό ανεβάζω μια φωτογραφία του εαυτού μου και συμπληρώνω το ύψος μου, ένα και εξήνταεφτά και το βάρος μου, πενήντα-κάτι. Καθώς σκέφτομαι τι άλλες μετρήσεις πρέπει να βάλω, ένα γνωστό γέλιο βγαίνει από το καμαρίνι των αγοριών, ακολουθούμενο από τον ιδιοκτήτη του, τον Matthew, ο οποίος έρχεται δίπλα μου με αποτέλεσμα οι ώμοι μας να αγγίζουν. Δηλαδή ο δικός μου ώμος να αγγίζει τους δικέφαλους μυς του.