Nerve

δύο

Tα καθήκοντά μου τελείωσαν, οπότε πηγαίνω πίσω στο καμαρίνι για να μαζεψω τα κοστούμια. Η περιοχή των κοριτσιών μυρίζει σπρέι μαλλιού και ένα τεράστιο μπουκέτο από κόκκινα τριαντάφυλλα, κάθεται στο κέντρο του πάγκου. Ελέγχω την ετικέτα. Για τη Syd, φυσικά. Λίγα λεπτά αργότερα, η Syd μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια μπαίνουν στην αίθουσα, χαχανίζοντας.

Ενστικτωδώς, αγκαλιάζω την καλύτερη μου φίλη. "Ησουν υπέροχη. Και, κοιτά τι σου έστειλε κάποιος."
Πλησιάζει το μπουκέτο και ανοίγει την κάρτα. Τα μάτια της γούρλωσαν. "Ένας ανώνυμος θαυμαστής."

Μυρίζει τα λουλούδια και  χαμόγελα, συνηθισμένη σε αυτό το είδος προσοχής. "Επεισες τους γονείς σου για σήμερα το βράδυ;", με ρωτάει.

Ένα σφίξιμο σχηματίζεται στο στήθος μου. 

"Μπα. Τουλάχιστον με αφήνουν να βγω από τη φυλακή για το πάρτι της τελευταίας παράστασης."
Μετά από πέντε μήνες ακολουθώντας τους κανόνες τους κατά γράμμα, τους έχω πείσει ότι έχω κερδίσει την ελευθερία μου. Θα είναι η πρώτη φορά που με αφήνουν έξω με τους φίλους μου, εκτός αν υπολογίζετε το να βοηθάω στο θεατρικό έργο ή το να διαβάζω στη βιβλιοθήκη μετά από το "περιστατικό", το οποίο ήταν πραγματικά ένα περιστατικό στην φαντασία των γονιών μου.

"Τότε δεν θα πάω ούτε εγώ", λέει η Syd.

Της χτυπάω μαλακά το μπράτσο. "Μην είσαι ανόητη. Κέρδισες ένα καλό πάρτι. Απλά μην μεθύσεις πάρα πολύ για να μην καταλήξεις με βαριές μαύρες σακούλες κάτω από τα μάτια σου. Υπάρχει μόνο λίγα που μπορούν να καλύψουν οι δεξιότητες μακιγιάζ μου.", την διαβεβαιώνω.

Ξελύνει τις κορδέλες στον κορσέ της. "Είσαι σίγουρη; Σχετικά με το πάρτι, εννοώ. Έχω πλήρη πίστη στις ικανότητες μακιγιάζ σου."

Την βοηθάω με τις πίσω κορδέλες. "Φυσικά. Θα μου πεις αύριο όλα για αυτό, ή, ακόμα καλύτερα, ανέβασε φωτογραφίες, εντάξει;"

Όταν η ίδια και οι άλλοι έχουν αλλάξει έξω από τα κοστούμια τους, μαζεύω τα ρούχα, ελέγχοντας τα όλα για κάποιο που θα χρειαστεί ένα γρήγορο σίδερο για την αυριανή παράσταση. Η Sydney μου δίνει άλλη μια αγκαλιά πριν φύγει με τη Γκρέτα και τους άλλους.

Λίγα λεπτά μετά που έφυγαν, ο Matthew βάζει το κεφάλι του μέσα στο δωμάτιο. "Πώς είναι η τολμηρή, μικρή Vee;"

Ακόμα κι αν η κοιλιά μου γίνεται κόμπος μόλις τον βλέπω, προσπαθώ να παραμείνω χαλαρή καθώς ελέγχω τις μανσέτες ενός τζιν μπουφάν.
"Είμαι καλά".
Ποιος χρειάζεται ένα πάρτι πρεμιέρας, όταν μπορώ να κάτσω μαζί του για λίγο πριν να πρέπει να γυρίσω σπίτι; Ναι, η κατάσταση μου μπορεί πραγματικά να είναι «με προοπτικές» τελικά.