Çoğu kez öldüm
Bilmem kimler yitip gitti içimden
Çok kez ölümden döndüm
Bilmem kimler tuttu elimden..
Alışıyor insan herşeye de
Bir tek alışamıyor gidişlere
Zorda kaldığında yaslanacak bir omuz
Düştüğün de tutunacak bir dal arıyor
Aradığını bulamamaktan ziyade
Bulamadığını arıyor işte
Çaresizliğin böylesi ola ki
İnsanı çürütüyor içten içe
Bir gün doğsa diyor
Bir güneş olsa gününe
Ama ne kasvet dağılıyor
Ne de ışık vuruyor yüzüne
Kendiyle baş etmeyi öğreniyor
Prangalar vuruyor düşüncesine
Hep iyi niyetle olsa da
Dört duvar örüyor hislerine
Ve daha çok konuşmaya başlıyor
Alakasız meseleler açıp
Sustuklarinin hıncını çıkarıyor
İnsan bu, ne kadar saf işte
Aslında onları herkesten gizlemeye çalışıyor
Daha çok gülüyor
Ufak şeylerle eğleniyor
Her yüzüne gülene tebessüm
Her çekip gidene iyi dilekler yolluyor
İnsan böyle olgunlaşıyor işte
Sahtelikler çoğaldıkça azalıyor
Büyüyor, yaşıyla değil yaşanmışlıklarıyla,
Daha da ölüyor yaşayamadıklarıyla,
Hayalleriyle, umutlarıyla, duygularıyla,
Ve sadece sitemleriyle giriyor toprağına.
