Doğaüstü İnsanlar Akademisi

-Antartika- İsimsiz. #4

 Selamlar, bu bölüm WolfBloodx00 yani şu an Oğuzhan'ın hesabındaki bana ait. sffdsfdfg Umarım beğenirsiniz, iyi okumalar. 

Şarkı ; Mikky Ekko - Kids 

Kevin Evan 

Malia nihayet sırtımdan indiğinde, -kız eşek ölüsü gibi Maşallah.- Desmond gülümseyerek bize döndü. "İşte sığınağa geldik." Söylediklerinden bir şey anlamayarak etrafıma baktım. Karla kaplı dümdüz bir arazideydik ve etrafta hiçbir yapı gözükmüyordu.  "Şey, acaba bu sizin görüş yeteneklerinize özgü bir şey mi? Vampir duyularım kör olmuş olamaz." İsabel resmen çocuğa yavşıyordu. Ona pis pis baktığımda gözlerini kıstı ve dikkatini tekrar Desmond'a verdi. 

 Çarpık bir gülümseme ile arkadaşlarına baktı "Gözlerini bağlayın." Bu çocuk karizmamı çiziyordu resmen, "Hey, hey bekle ne yapıyorsun?" Anna ona doğru yaklaşan suikastçıya bir tekme savurdu. "Yabancı olduğunuz için yolu görmemeniz gerekiyor." Desmond bana doğru ilerledi ve hızla metal bir ipi bileklerime geçirdi.

"Tuzak!" İsabel gözlerini bağlamaya çalışan avcıyı savurmaya çalışıyordu. "Hakim olun şu kızlara." Malia'nın da çırpındığını gördüm. Dönüşemiyordum, lanet olasıca duyularım harekete geçmiyordu. "Kev!" sesin geldiği yöne baktığımda Peter ve diğerlerinin gözleri ve elleri bağlanmış bir şekilde bir araya yığıldığını gördüm. Frank ve Peter'ı ikişer kişi tutuyordu. 

"Arkadaşların kadar hızlı dönüşememene şaşırdım Kev. Hadi gidiyoruz." Ardından metal bir bağ görüşümü köreltti. "Bu adama güvenmememiz gerektiğini biliyordum!" Frank çok öfkeli konuşuyordu, "Eskiden, doğamızda sizleri avlamak vardı." Desmond trajik bir sesle konuşuyordu. 

"Onunla konuşmayı kesin. Avcıların eski yöntemleri vardır, İtalyan aksanı ile konuşarak bizi etki altında bırakmaya çalışıyor." İsabel ilk kez böylesine ciddi bir tonda konuşuyordu. "Arkadaşının eski anıları olduğu belli." Desmond kollarımdan tutarak beni başka bir yöne çevirdi. Elim ayağım titriyordu, dönüşememiştim. Dönüşememiştim! 

Bir süre havasız ve toprak kokulu bir alanda yürdük, daha sonra klasik kilit ve mekanik sesleri duydum. Desmond gözümdeki bağı çıkardı ve ellerimi çözdü. Gözlerimi açtığımda şaşkınlıktan dilimi yutmak üzereydim, burası en son teknoloji ile döşenmiş bir yeraltı sığınağıydı. 

Malia yanıma yaklaşarak elimi tuttu. "Burayı hiç ama hiç sevmedim Kev." Desmond diğerlerine kısaca bir şeyler söylerken gülümsedim ve güvence vermek adına "Merak etme." diyer mırıldandım. "Buradaki üstün teknolojiyi bir şekilde tanıyacağım." 

Desmond bana yaklaştı ve eliyle başka bir kapıyı işaret etti. "Sana buraları gezdireyim, arkadaşlarınla bizimkiler ilgilenir." Başımı salladım ve birlikte üst kata yöneldik. "Burası yaklaşık yedi katlı, yüzeye çıkan kısa bir bölüm var. Orada, küçük bir toplanma salonu var." Aklıma gelen tek şey Açlık Oyunları olmuştu. "13. Mıntıka gibi!" yüksek sesime güldü ve merdivenleri çıkmaya devam etti. "Asansör kullanabilirdik fakat bunu görmeni istiyorum." 

Çelik kapılardan birinin önüne geldiğimizde köşede beliren ekrana parmak izini bıraktı ve bir şifre girdi, ardı ardına tam üç kapı açıldı. Kapıların ardında kocaman bir salon vardı, bizim ekip salonun uç kısmında durmuş kendi aralarında bir şeyler tartışıyorlardı. "Ustamızı görmeye hazır ol." Daha sonra salonun ortasındaki gölgelerde bir adam belirdi. Desmond ve diğerleri hemen diz çöktüler. Bende onlara uyarak dizlerimin üzerine çöktüm.

"Onları ormanın kuzeyinde bulduk Usta, liderleri Kevin Evan." Desmond'un söylediklerinin ardından bana yaklaşan ayak seslerini duydum. Güçlü eller omzumu kavradı ve beni ayakta bir konuma getirdi. O anda, geçmişin izleri ile dolu mavi ve parlak gözlerle karşılaştım, adamın kırışıklarla dolu yüzüne rağmen güçlü mavi gözleri vardı. "Önümde eğilmesi gereken kişi sen değilsin Kevin, ben senin önünde eğilmeliyim." adam dizlerinin üzerine çökünce aklımı resmen kaçırdım.