Mucizelere İnanır mısın?

NE BU ŞİMDİ !

"Bu... Bu ne ya şimdi, böyle bir saçmalık olabilirmi ? Bunun için kendini üzmiyeceksin dimi"
Dedi yavaşça gözlerime bakarak,
neden bilmiyorum bunu derken gözleri doldu.
"Bak oğlum burası hayaller ülkesi değil sende prens değilsin, o yüzden bir yardım yaptın diye kendini kurtarıcı zannetme şimdi yaptiklarim için teşekkür ederim hadi eyvallah"

Neden bu kadar sert davrandığımı bilmiyordum galiba sinirimi ondan çıkarttım.
Arkamı döndüm tam adım atacakken bilegimden tuttu

Arkama dönüp " hopp kardeş sen fazla oldun artık. sen kendini filmde falanmı zannettin ne ya bu şimdi?

Elini bileğimden yavaşça çekti iyice gözleri dolmuş bi vaziyette her an gözünden yaş akabilirdi.

"Ben gerçekten yardım etmek istedim hata yaptıysam özür dilerim."

"Özür dileyecek bir şey yok sen yardımını ettin ben teşekkürümü ettim" diyip,ardıma bile bakmadan hızlı adımlarla ilerledim

Kafamdaki sorular gözlerimi sürekli daha çok dolduruyordu, ağlayamıyordum sokakta ağlanırmı kızım? Aptal mısın diyordum kendi kendime

İçim hiç susmuyordu tek gerçek dostum daha doğrusu benim öyle sandığım kişi hayatımdan çıkıp gidiyordu ve ben elim kolum bağlı sesimi çıkarmadan gidişini izliyordum

Bu bana şeyi hissettiriyordu sanki yanlış bir yoldayım ama yol çok güzel geri dönmem lazım ama içim hiç istemiyor...

Taş olmaya hazır kalbim taşlaşmaya başlamıştı... ve bundan daha kötüsü ben buna izin veriyordum yavaş bir şekilde mırıldandım Ne yapacağım ben şimdi?

Hayatta dor düzgün 3 kişiye güveniyordum annem dedem ve emir...
Çaresizlik bürüdü içimi. Allahım ne olur şu iki gün kabus olsun uyanayım artık diye yalvardım ama ne çare

Otobüs durağına geldiğimde daha otobüsün gelmesine 10 dakika vardı.

Belki iyi gelir diye sırt çantamdan yeni aldığım kitabı çıkardım ilk önce parmaklarımı sayfaların içinde gezdirdim ve bir sayfa açıp kitabın güzel yaprak kokusunu içime çektim

Kokladığım sayfada Sanki karanlık bir odadaydım gelip ışığı açtın yazıyordu...Aynen böyle olmuştu işte hayatımın en sıkıntılı zamanlarında tanışmıştık Emirle...
O sırada otobüsün geldiğini fark ettim

******************
Otobüsten indim duraktaki banka oturup kafamı ellerimin arasına aldım 1-2 dakika sonra kalkıp yerdeki taşlara vura vura giderken, telefonum çaldı arayan Emirdir diyerek bakmadım ısrarla çalmaya devam edince, ne var? diyerek telefonu açtım annem "efendim kızım" diyerek yanıtladı sorumu "yok annem sana demedim burda çocuklar varda onlara dedim " diyerek yalan söyledim annem haklıydı saat 8'e yaklaşıyordu ve ben halâ anneme haber vermemiştim.

Hemen sesimi düzeltip,
-Alo nasılsın annecim
-İyiyim kızım sen nasılsın aklım sende kaldı aramayınca
-Fark etmemişim evin önündeydim zaten gireceğim şimdi
-Yemeğini ye ben bu gün mesai ye kalacağım aklım sende kalmasın
-tamam bitanem ben iyiyim merak etme sana kolay gelsin by by .

Telefonu kapattıktan sonra telefonun ekranı dikkatimi çekti Emirden bir dünya mesaj gelmişti.
Ne kadar hatsiz bu yaa diyip mesajlara bakmadan telefonu cebime koydum .

Normalde bunu asla yapamazdım meraktan hep okurdum ama bu gün bana hiç birşey ifade etmiyordu.

Eve gelmiştim bile, kapıyı açtım çantamı kapının yanına koydum odama girdim
odama girmemle içime bir vicdan azabı çöktü Merte çok sert davranmıştım ve ne kadar kötüyüm diyerek kendimi suçladım.