~Astral Kız~~

Şeytan

Gözlerimi tekrar açtığımda yatağımdaydım ve annem yanımdaydı.   Gözlerimi kıstım ve anneme baktım.Ağlıyor muydu?Konuşmaya çalıştım fakat olmuyordu.Ağzımda oksijen maskesi vardı.Çıkarmak için atak yaptım fakat elimi hareket ettiremedim.Vücudumu kaldırma çabalarım da hiçbir işe yaramadı.Bir an kablolara bağlı olmamın neden olabileceği aklıma geldi ama alakası yoktu.  Annemin ağzını izledim, bir şey söylüyordu.Ne olursun gözlerini aç benim kesik bebeğim. Veya sevimli bebeğim diyordu. Önemli olan şuydu ki gözlerim açıktı.

 Bize olan tek şey farklı boyutlar arasındaydık ve bedenim yeni formatlara ev sahipliği yapacaktı.
 
Bunu nasıl anladığımı inanın ben de bilmiyorum sadece kulaklarımda yankılandı.Soluma döndüm, bakın kim varmış. Bir çift yeşil göz.Sadece gözleri görünüyordu.Bir anda bütün odaya karanlık çökmüştü. Yavaş yavaş vücudumun çözüldüğünü hissediyordum.Gözlerimi ovuşturdum.

"O mor yuvarları kapatınca pek hoş olmuyorsun."

"Benimle dalga geçiyorsun."

"Kafiye yeteneğin hoş ama bu ortamda kimseyi sarmaz." 

"Hah ben de onu diyecektim.Neredeyiz böyle? Neler oluyor?"

"Uykudasın."

"Ne? Benimle dalga geçmeyi kes.Burası rahat da değil."

"Kalkabilirsin." Yavaş hareketlerle doğruldum."Neler olduğunu anlatmak ister misin?" Gözleri etrafı kolaçan ettiğini ifşa ediyordu.

"Sen şuan uykudasın."

"Evet bunu daha öncede söylemiştin.Peki sen,seni ben mi yaptım."

"Kesinlikle hayır.Astral seyahat.Biliyorsun heralde sen bu işin prensesisin."

"Tamam her neyse.Neden böyle endişelisin."

"Gerçekten anlatmamı istiyor musun?"

"Sanırım evet?" hareketlerini görebiliyordum.Ani şeyler yapıyordu,tedirgin olduğu her halinden belliydi.

"Şeytanlar ve cinler.Görünenler ve görünmeyenler.Bedensizler ve hikayelerdekiler.Seni korkutan her şey.Şuan tam olarak etrafını sarmış durumda." Kaşlarımı oynattım."Ne demezsin."

"Şuan onlar bir aslan sen bir geyik.Küçük ve savunmasız."

"Daha ne kadar uyduracaksın?"

"Hiçbirini uydurmuyorum.Yaptığın her astral seyahatte,her lucid veya ona benzer bir şeyde bedenin biraz  daha savunmasız kaldı.Bunu bekliyordular.Kansersin değil mi? Evet öylesin.Neden bütün belirtiler aynı anda olmadı sanıyorsun? Hepsi tek tek oldu,yavaş yavaş sırayla.Şuan annen,doktorlar ve diğer herkes bu uzun sürecek olan uykunun nedeninin kanser olduğunu sanıyor.Ama değil...

 Nedeni onlar.Bedenini isteyenler."

"Dalga geçiyorsun değil mi? Farkında mısın ben de diğerleri gibi sıradanım diğerleri bunu nasıl yaşamıyorsa ben de yaşamam."

"Tabi Lucy tabii öylesin." Güldü.

"Neyse benim sana söyleyeceğim son bir şey var,sonra kararını kendin ver.Ölmek istemiyorsan ve ailenin başını da derde sokmak istemiyorsan,ben gittikten sonra ışıklar yanacak Lucy, ama her zaman orada bir karanlık olacak.Orada bir yerlerde.Fark etmen belki imkansızlaşacak,belki eğlenmek için o  kadar çok vakit harcayacaksın ki.Ama bu vakitler senin,annen ve kardeşinin son vakitleri olacak... Canın yanabilir üzgünüm.

"Ve eğer olur da yaşamak istersen o karanlığa koş.Hatta onu boşver daha hızlı gitmeni sağlayacak bir şeyler yarat.Engellere takılmadan git,git tamam mı?" Elleri hareket etti ve saçını buldu.Bir yerden rüzgar geliyordu ve saçlarını uçuruyordu.Uçuşan saçlarını tuttu.

"Vakit azalıyor Lucy.Acele etmen gerekebilir.Eğer olur da uyanırsan beni nerede bulacağını biliyors..."

  Sözünü tamamlayamadan ışık gelmeye başladı.Gözlerimi kamaştırıyordu.Elimi gözlerimi siper ettim ve birkaç saniye sonra yeşil göze bakabilmek için açtığımda bir şeyin yanımdan ışık hızıyla geçtiğini gördüm.Ateş saçıyordu.

Yoksa söyledikleri gerçek miydi?Gerçek olamazdı.Olmamalıydı.

Hızlı adımlarla yürümeye başladım.Duraksadım.Nereye gidiyordum?Nereye gidebilirdim ki?Etrafımda döndüm. Her yerden ışık geliyordu.Ne karanlığı? Gözlerimi kapatıp birkaç saniye bekledim.Hiçbir şey olmuyordu.Aslında bir yerlerde bir karanlığın gözüme çarpmasını ummuştum ama hayat film gibi yolunda gitmiyor işte.

  Etrafıma bakınmaya devam ettim.Ellerimi kafamda birleştirdim.Birçok şeyin etrafımda olduğunu hissedebiliyordum ve etrafa yaydıkları enerjiyi de.Onlar şeytandı...