RETROUVAİLLES~ (Sope)

~7~

Hiç izlendiğinizi hissettiniz mi? Ben şuan hissediyordum. Bu hisle gözlerimi açtım.Karşımda kolunu yastığa dayamış başını eline koymuş beni izleyen bir Yoongi görmek dün geceyi hatırlamamı sağlamıştı. Uzun zaman sonra beraber uyumuştuk,yan yana.Kokusu bütün gece ciğerlerimi doldurmuş, saçları ellerimi kutsamıştı. Şimdi ise güzel gözleri yüzümün her zerresinde geziniyordu.

"Günaydın"

"Günaydın"

Sesim yeni uyandığım için boğuk çıkmıştı ve bu onun yüzünde bir tebessüme sebep olmuştu.

"Teşekkür ederim Hoseok uzun zamandır böyle huzurlu uyumamıştım"

"Önemli değil, ben kahvaltı hazırlayayım sende gel beraber yeriz"

Aptal Hoseok sanane belki adam yemeyecek, gerçi Yoongi kahvaltıya çok önem verirdi gününü daha güzel geçirmeni sağlarmış falan filan

~~~~~~~~~~~~~

Kahvaltıyı hazırlamış masaya oturmuş onu bekliyordum benden büyük olduğu için o gelmeden başlamak istemiyordum.

"Başlasaydın keşke"

"Benden büyük biri başlamadan başlayamazdım"

"Bu kuralı ne zamandan beri uyguluyorsun Hoseok daha önce yapmıyordun ve ben her zaman senden büyüktüm"

"O zamanlar sana hyung değil başka hitaplar kullanırdım ama şimdi hyung demeliyim"

Ağzına bir salatalık atmış,onu çiğnemiş,yutmuş ve bana öyle cevap vermişti.

"Hayır Hoseok demek zorunda değilsin. Bana eskisi gibi seslenmeni daha çok isterim."

"Hiç bir şey olmamış gibi sana sevgilim dememi bekliyorsan çok beklersin. Sana afiyet olsun ben aç değilim"

Sinirlenmiştim, hızlıca sandalyeden kalkıp mutfağın kapısına doğru ilerledim ama bileğimden tutmuştu.

"Otur şuraya Hoseok"

"Aç değilim Yoongi bırak kolumu"

Sandalyesinden kalkıp tam dibimde durmuştu burnu burnuma değiyor, nefesi nefesime karışıyordu.

"Ne yapmalıyım Hoseok beni affetmen için ne yapmalıyım söylesene"

"Hiç gitmemeliydin, beni bırakmamalıydın"

Bağırıyordu bağırıyordum ellerimle göğsüne vuruyordum. Kırgındım, kızgınım ama en çokta özlem doluydum.

"Evet biliyorum hata yaptım ama görmüyormusun pişmanım ve lanet olsun ki seni çok özledim"

Söylediğiyle öylece gözlerine bakmıştım ve hızlıca mutfaktan çıkmıştım evet kaçıyordum çünkü orada durursam onu affedeceğime adım kadar emindim. Odama çıkarken tabak kırılma sesleri kulaklarıma ulaşmıştı yine paramparça etmişti her şeyi, yine paramparça olmuştuk ve ne zaman düzelirdik hiç bilmiyorum.