Telefonumun sesi kulaklarıma dolarken gözlerimi yavaşça açtım. Bütün gece düşünmüş ve sabah güneş doğarken uyuya kalmıştım. Gözlerim ağlamaktan ve uykusuzluktan acıyordu.Komidinin üzerindeki telefonuma uzanıp kim olduğuna bakmadan açtım.
''Efendim''
''Günaydın Hyung"
"Günaydın Jimin"
"Hyung sana bir şey söyleyeceğim"
"Evet, seni dinliyorum"
"Hyung o burada, okulda"
"Biliyorum Jimin"
"Nerden biliyorsun"
"Dün gece sizi bıraktıktan sonra eve geldim ve o kapının önünde merdivenlerde oturuyordu"
"Konuştunuz mu peki?"
"Geri döndüğünü söyledi bende geç kaldığını söyledim"
"İstersen buluşalım Hyung, sesin pek iyi gelmiyor"
"İyiyim Jimin ve biraz yanlız kalsam iyi olur"
"Peki Hyung sen nasıl istersen, görüşürüz"
"Görüşürüz Jimin"
Okula da geri dönmüş demek, her şey bu kadar basit mi? Kaldığı yerden devam etmek bu kadar kolay mı gerçekten? Gitmek ve iki yıl sonra geri dönüp hiç bir şey olmamış gibi evimiz demek bizim evimiz mi bu yatak bile bizim yatağımız değil artık kokun yok bu yatakta. Ben artık sende değilim, sen artık bende değilsin, biz artık biz değiliz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RETROUVAİLLES~ (Sope)
Fiksi PenggemarRetrouvailles:Fransızca uzun bir ayrılıktan sonra sevdiğinle tekrar buluşmanın verdiği haz.
