Sana [✓] (Compilation Of Short Stories)

Friendzoned

'Huwag magsalita ng tapos.'

Isa 'yan sa mga katagang madalas kong marinig mula sa mga kaibigan ko, especially kapag tinutukso nila ako sa isang tao lalo na kapag sa taong crush ko. Minsan okay lang pero minsan nakaka-inis na rin. Minsan ang daling magsinungaling pero minsan ay mahirap ring magtago ng damdamin.

Close friends are close friends, they knew some of my strengths and flaws. Minsan nga ay mas maalam pa sila kaysa sa akin, kaysa sa tunay na nararamdaman ko. They even dictate me for what I must do.

Hindi sa pakialamera sila, they are just being honest and wants the best for me. Hindi naman siguro nila ako ipapahamak 'di ba?

Dahil diyan, ang mga kaibigan ko ang naging sandalan ko every time na problemado ako, pera man 'yan, pamilya man 'yan or kahit na crush man 'yan, parati silang nandyan upang makinig sa mga hinaing ko.

But when we graduated in highschool, we were being scattered and thrown away into different Colleges and Universities. Nasa iba akong paligid na iilan lang na kaibigan ang naiwan para sa akin, even my best friend ay nasa ibang school. Hindi kami pareho ng course na kinuha kaya we have to sacrifice our companionship upang makamit ang mga mithiin.

And entering college life is the hardest thing I knew. Especially when every time I see the stressed face of my cousin, I don't think so. How could I even survive college kung enrollment palang ay pahirapan na? I don't even know kung makakapasa ba ako sa qualifications ng scholarship. Tanggap kaya ang estado ko sa buhay?

Indulging now my life as a college student makes me realize that time is gold. That everything that I do must be decided well, na dapat lahat ng desisyon ko ay pinag-iisipan at lahat ng mga galaw ko ay kuntrolado ko, kahit na sa pagkakaroon ng kagustuhan sa isang tao.

Minsan nga sabi ng kaibigan ko, 'hayaan mo 'yong sarili mong ma-in-love, ang sarap kaya magmahal' pero ako deadma lang, wala ni isa akong naiintindihan, walang pumapasok sa aking tenga, tila lamok lang na napadaan dito. Ayaw ko sa relasyon, crush pwede ko pang patulan, pero relasyon? Damn it.

At ayon nga, noong first and second week of classes ay okay pa not until makilala ko siya. Unang kita ko pa lang sa kanya iba na 'yong dating niya para sa akin. He was glowing at tila nag-slowmo pa. I didn't notice na love at first sight na pala ang tawag doon and doon ko rin natutop ang sarili ko, in that very own moment that I violated my own rule, na ako mismo ang nagkusang kumain sa sarili kong mga salita.

Tama nga sila, I shouldn't have concluded while it is not yet happening. Kahihiyan!

Nahihiya ako sa sarili kong makitang tuluyan akong nahuhulog sa isang taong tiyak kong hindi naman ako mamahalin like the way I feel towards him.

But I went into the flow of everything, I sacrificed of all the thoughts if what will be the ending of this. Knowing na handa ako sa magiging resulta gayunpaman ay may kinatatakutan pa rin ako. Hindi na bago sa pandinig at pakiramdam ko ang ganito. I've been into this situation. Parang cyclical occurrence lang. Paulit-ulit na nangyayari at walang katapusan.

Nararamdaman ko 'yong point na nahuhulog ako tapos at the end of the day ay wala ring sasalo sa akin. Carry your own ass, ika nga nila. Pero this time mas in-indulge kong masaktan, mas pinili kong masaktan, mas nag-take ako ng risk para lang sa love knowing also na priority ko rin ang studies pero kakayanin ko.

The day passes by, the more na nakikita ko siya ay mas nai-in love ako. The more he gets involving himself with us ay mas feel kong mag-aral. Naging inspiration ko siya. Nahahalata ito ng mga kaibigan ko, hindi lang muna nagsasalita ang mga 'yon.

'Yong bawat tingin niya ay pareho kaming naiilang sa isa't isa, o baka assuming lang talaga ako, baka ako lang 'yong naiilang sa kanya kaya mas sinasabayan niya ako.