The Shepherd Of The Beacon

1.

"Manong alam mo ba ang lugar na to?" Tanong ko sa nadaanan kong Mama sa kalsada malapit sa kakahuyan. I showed him my map pointing out a certain place where my Lola's ancestral house placed.

The man weirdly look at me with a creepy smile on its face. His big- straw hat almost covered his face yet enough to see how he flash his smile.

" Sigurado ka bang dyan ang punta mo, hija?" Tanong niya. Nanatili itong nakangisi.

"Uhh..opo. Sigurado po ako. Bakit po may- may problema po ba?" I asked nervously as i sense something is not right.

"Wala naman. Masyado lang kasing malayo yan dito." Napahinga ako ng malalim sa sinabi nito.

"Ang mabuti pa. Sundan mo na lang ang mapang dala mo hija. Papadilim na at malayo pa ang lalakbayin mo." Sabi nito na nagpatango sa akin.

Nginitian ko ito bago nagpasalamat. Bumalik ako sa sasakyan saka kinalma ang sarili. Sa loob loob ko ay minumura ko na si Cleria sa isipan ko for dragging me in this mess.

Hindi na sana ako pumayag sa pustahan na yon kung ganito rin naman ang ipagagawa niya sa akin.

I sighed a couple of times before turning the engine on. But before i drove off ay may kumatok sa salamin ng kotse.

Nasapo ko ang dibdib ko sa gulat. But then i saw the man i asked earlier.

"Bakit po?" I asked as i rolled down the window of my car.

"Tandaan mo ang sinabi ko sayo hija. Sundan mo lamang ang mapa at makakarating ka sa iyong pupuntahan. At kahit na anong mangyari ay huwag kang titigil. Gabayan ka sana ng Liwanag."

Pagkatapos ay tumalikod na ito paalis. Naiwan naman akong tulala at naguguluhan. Hindi ko masyadong  naunawaan ang kanyang sinabi.

Isinawalang kibo ko na lang ang kanyang sinabi at pinatakbo na ang sasakyan. The sun has settled down yet there's still light enough to see my way ahead.

I never appreciated the beauty of this place since I'm not really into nature. I prefer my room than to travel with trees around. Its creepy and mysterious.

Marami na akong naririnig na kwento tungkol sa mga liblib na lugar. Superstitions. Pero kahit isa duon ay hindi ako naniniwala.

Para sa akin ay kahibangn lang ang mga kwentong iyon. Mga gawa-gawa ng mga taong walang magawa sa buhay.

Nagsimula nang dumilim at nagsimula nang rumagasa ang mabilis na tibok ng aking puso. Talagang hindi ako naniniwala sa mga sabi sabi tulad ng aswang or something pero hindi ko pa rin maiwasang mag what if.

Dikit na dkit ako sa manibela ng sasakyan. Namamawis ang mga kamay kong dinudukot ang cellphone sa bag na nasa passengers seat.
Without looking at the screen i pressed one to call Cleria. I set her number for emergency purposes gaya nito. I'm in a situation that i will freak out in no time and i need distraction. I need to someone to talk to.

"Hello" she answered.

"H-hi.." I stammered.

"Hello! Lumi?"

Napapikit na ako nang marinig ko ang malakas niyang sigaw at ang malakas na tugtog sa kabilang linya. Wala sa sariling itinigil ko ang sasakyan. I was fuming mad. How can she have fun while I'm stuck here and there's no one with me.

"Lumi?!" She shouted once again. Kumulo ang dugo ko sa inis.

"Seriously, Cleria?" I asked her with annoyance. Tuluyan nang nabura ang kaba at takot ko kanina dahil sa inis ko kay Cleria.

"Lumi, are you okay? I'm sorry. Can't hear you clearly." She said. The music in her background slowly lessen. Lumayo ata ito para makausap ako ng maayos.