The Shepherd Of The Beacon

2.

I am sweating bullets as I gathered my self to run. My knees wobbles as I force them to run fast.

Hindi ko inalintana ang mga talahib sa daan. Hindi ko na rin pinansin ang bawat pilas ng sugat sa aking balat na nasasabit sa mga matutulis na mga halaman.

I was true to my words when last night i swore I'll never go out of my car. But then things happened. I don't know how but when I woke, my car is nowhere to be found and I was left alone lying on the ground. I don't even have my things with me. I only have myself and myself only.

I was thankful though that if my car was stolen at least I am not harmed and I'm safe. Sana nga ganun na lang ang nangyari. Pero hindi. I was left alone not in the place I should be. I was left in nowhere.

I was desperate and in panic. Sino ba naman ang hindi magpapanic kapag namulatan mong nasa gitna ka nang kakahuyan. I tremble knowing where i am. Holy moly! I am scared of wild animals.

But what scares me more is the fact that I am running for my life and that being chased by bandits. Hindi ko naman alam kung bakit nila ako hinahabol. Basta ang alam ko lang ay kailangan kong tumakbo lalo na at ang kanina'y isang tao lang ang humahabol sa aking pero ngayon ay naging dalawa hanggang sa maging isa nang batalyon ng mga armadong lalaki ang humahabol sa akin. But instead of guns they have swords na halos kuminang sa talim.

Now I am running with a battalion behind me and all I can do is too run and cursed.

"Fuck!" I grunted when I tripped on a rock.

I look like a shitty movie character who always tripped when someone is running after her. This is so lame yet so nerve wrecking and soul trembling situation. I cursed more when I saw blood on my knees. Duon ko rin napansin ang mga galos ko sa braso.

Sa kabila ng hapdi ng mga sugat ay pinilit ko pa ring tumayo at tumakbo. Kahit iika ika ay pinilit ko pa rin. This is a matter of life and death. At hindi pa ako handang mamatay at ayoko pang mamatay. So I'll do fucking everything just to save myself.

Suminghot ako nang suminghot para pigilan ang nagbabadyang luha. But then when i heard then approaching, authomatically my visions blurred. Pero hindi ko pa rin tinigilan ang paika ikang pagtakbo.

" Oh! God!"

I sobbed when once again I tripped. But this time, i didnt bother myself to stand. There's no use anyway. Lalo na at naririnig ko na ang mga yapak nila sa di kalayuan. At hindi rin naman ako makakalayo.

I curled down on the grass as the pain assaulted my body. I stayed there hopelessly until an arm scooped me up.

I gasped and tremble. Pinuno nang kaba ang katawan ko. Mas lalong bumuhos ang luha ko sa pagiisip sa mga pwedeng mangyari.

I am so damn afraid to die. Pumasag ako nang pumasag. I even dodge his chest and even his face. But he hold me firmly kahit na alam kong masakit ang pagkakasiko ko sa kanya. Lalong lumabo ang paningin ko dahil sa mga luha.

"No! Please! Bitiwan mo ako! Ibaba mo ako!"

Pumasag ako at pilit na kumawala sa pagkakahawak niya. He didn't say any word. Tuloy tuloy lang ito sa paglalakad.

"Bitiwan mo ako!"

Ramdam ko ang pagbilis ng lakad niya. Rinig ko rin ang mga yapak sa bandang likuran namin.

"Bilisan niyo! Hindi iyon maaaring makalayo! HANAPIN NIYO!"

Umalingawngaw ang boses sa bawat parte ng gubat na lalong mas nagpanginig sa akin.

Maybe this man whose holding me will lead me to them. Oh! God! NO!.

Pumasag akong muli takot sa ideyang maaaring ganuon nga ang gawin niya sa akin.