✔️ჯონ ჯონგუკ, მიფრთხილდი!✔

მეექვსე თავი

ფიქრებში ჩაძირულს ტელეფონის ხმამ გამომარკვია.

-*ჰეი ლისა მე ვარ ბემბემი*

-*ჰეი ბემბემ!დღეს კარგად ვერ დაგელაპარაკე არადა ძალიან მომენატრე!*

-*მეც მომენატრე და ახლა კაი შანსი გეძლევა რომ მოიკლა ეგ მონატრება *

-*რას გულისხმობ?*

-*პირველ რიგში მეც თქვენთან მოვდივარ ისევე როგორც დედაჩემი და მამაჩემი. ერთად უნდა ვივახშმოთ და მეორე ცოტა კი ბნელა,მაგრამ მგონი მხედველობის პრობლემა არ გაქ.წინ მოიხედე*

-*რაა? საად?*

ეს ვთქვი და ტელეფონი გავთიშე და წინ გავიხედე.მართლაც ცოტა მოშორებით ბემბემი დავინახე.მას ხელი დავუქნიე მანაც დამიქნია.ლეკვი ჩანთაში ჩავისვი და მოპირდაპირე მხარეს გადასასვლელად მოვემზადე,რადგან ბემბემი გზის მეორე მხარეს იდგა.ახლა კი იქით აქეთ გავიხედე მოდიოდა თუ არა მანქანა,რომ დავრწმუნდი არაფერი საშიში არ მემუქრებოდა წყნარად გადმოვჭერი გზა.შემდეგ ბემბემთან მივირბინე.ერთმანეთს ჩავეხუტეთ,ლოყაზეც ვაკოცე მან კი გამიღიმა და მითხრა:

-როგორ მომენატრე საზისღარო!

-მეც-სიცილით ვუთხარი.

ცოტა ხნის შემდეგ გზა გავაგრძელეთ.ბემბემს ვვკითხე თუ საიდან იცოდა ეს გზა თვითონ კი მითხრა რომ აქ ჩემთან შესახვედრად წამოვიდა, მარკმა დამინახა და უთხრა სადაც ვიყავი.

გზაში ვლაპარაკობდით, ვიხსენებდით ბავშვობას მეც ვუყვებოდი ამ ორი წლის განმავლობაში რა შეიცვალა და ისიც.მალე მივედით ჩემს სახლამდეც.შიგნით რომ შევედით მამაჩემი,დედაჩემი და ბემბემის მშობლებიც უკვე იქ იყვნენ.ყველამ ერმანეთი გადავკოცნეთ.კარგი საღამო გავატარეთ ბევრი ვიმხიარულეთ მე და ბემბემმაც და მშობლებმაც.ძველი დროც გავიხსენეთ.
საბლოოდ ბემბემი და მისი მშობლებიც გავაცილეთ.მე ლეკვზეც დაველაპარაკე დედას.ჩვენ ის დავიტოვეთ და კუმა დავარქვით.იმედია ის და ლეო ერთმანეთს შეეწყობიან.