Midnight (ON-GOING)

Chapter 1

I promise to be your strength-
Whenever you fall weak-
I promise to be your side-
When you can't find the words-

-Emily Thruston

***

"Class Dismiss"

That's what I heard to bring myself back on reality. I was lost from my own deep thoughts. Several minutes already been past but I'm still sitting here on my seat ; enjoying the staring competition of myself with the white board in front of me.

All of my classmates are gone. Leaving myself alone. Always.. There's a lot of things that I don't really understand , including on what my professor discussed a while ago. I don't care though.

I check my watch just to know it's already 4:30 pm in the afternoon. Late na naman akong uuwi sa bahay.

Sabagay kahit naman na hindi ako umuwi wala namang magagalit. Walang mag-aalala. Sa kadahilanang mag-isa na lang ako sa buhay.

It's my last year on the course I've choose. Of course this is also my last year on this University and after this year I will be graduated as a business woman. Just like what I dream. A simple and peaceful life.

Nagsimula na akong mag lakad palabas ng room not minding the stares giving me by other student na pauwi na rin. Kilala kase nila akong nerd dito sa unibersidad na pinapasukan ko.

Well hindi lang pala Nerd kundi Salot ng buong campus. Matangkad Naman ako; five nine and half ang height ko. Di naman ako mataba sakto lang ang pangangatawan ko. Morena din ang kulay ng balat ko at higit sa lahat wala akong galis.

Pero kahit na ganun iniiwasan pa rin ako ng mga ibang estyudyante na para bang may nakakahawa along sakit.

Totoo man o hindi meron talagang mga tao na iiwasan ka lalo na Kung hindi kaaya aya sa patingin nila ang itsura mo.

Kaya wala kang ibang magagawa kundi matuto na wala ibang aasahan kundi ang sarili mo lang.

May mga tao rin naman na kahit anong itsura mo at tatanggapin ka nila. At makikilala mo ang mga totoong taong na nagpapahalaga sayo sa oras ng kagipitan.

Mga taong hindi ka ikakahiya iharap sa ibang tao at ipakilala na isa ka sa mga kaibigan nila. And I'm so bless to have a friend's like them. Sila lang sapat na para matuto akong ngumiti kahit papaano.

At higit sa lahat ay yun ang wag magpapa epekto sa sasabihin ng mga ibang tao na walang magawa na maayos sa buhay.

Sabi nga mga kaibigan ko "don't let other people put yourself down. You are beautiful. And only real heart can find the beauty in you."

Oh diba? Galing mag advice. Aminin man naten o hindi madalas alam na naten ang sitwasyon. Nakikita na naten ang tama at mali sa isang bagay. Nakakapagbigay nga tayo ng napakadaming suggestions and advice kung ano ang dapat gawin.
Pero napaka hirap gawin lalo na kung sa sarili naten ia-apply.

So eto na nga. Nakababa na ako building sa department namen. On the way na ako sa may open area. Magkikita kita kase kame ng mga kaibigan ko. Kahit ganito ang itsura ko meron pa rin naman akong matatawag na kaibigan. Totoong kaibigan.

Hindi sila katulad ng iba na pinandidirihan ang isang katulad ko. Tanggap nila ako, kahut na minsan napapaaway sila dahil sa mga taong nambu bully saa aken. Sabi ko naman wag na nilang pansinin magsasawa din ang mga yun.

Ang katwiran nila pag hinayaan ko laging ginagawa sa aken yun lalo lang dadami ang mag aaway saken. Minsan talaga di ko na alam kung saan ba talaga ako lulugar?