Door mijn vriendin werd mijn leven een hel

deel 6

'Eeey melek waar is me tante heen gegaan??' vroeg ik aan een nicht. Ze haalde haar schouders op en keek de andere kant op. K merkte op dat ze me niet recht in de ogen kon kijken. 'ey wat is er ? je kijkt me zo raar aan.' vroeg ik haar toen. 'Watser. mag ik soms niet kijken wella ?' zei ze opeens vijandig. ik snapte er niks van. Ik schold haar binnenmonds uit en ben maar toen weggegaan. Zonder 1 woord tegen me ouders of Soufiane te zeggen was ik naar buiten gegaan op zoek naar een taxi. eindelijk na een paar keer gescot te zijn stopte er een taxi voor me neus. 'waar wil je heen.' zei hij. Sjah.. dat was me een goeie vraag.. waar is ze ?? waar moet ik heen ? 'Ga maar naar parki.' (Parki is een park in Al houcaima waar fonteintjes zijn en waar je kan zitten zie omslag) besloot ik. Dr was een mega gigantische park waar we altijd heen gingen als we het effe niet meer zagen zitten. Het was heel erg mooi daar. Veel groen en der waren ook fonteintjes waar je kleine kinderen zag rond spetteren. Terwijl de taxichauffeur ruzie zat te maken me het verkeer dwaalden me gedachtes naar de dag dat ik ruzie had gekregen met Layla. Ik miste haar eigelijk wel.. Met haar kon ik lachen en kattekwaad uithalen. ZE begreep me. we zaten altijd op 1 lijn. ik zag haar meer aan als me zus dan als me vriendin. we waren altijd samen. we namen het altijd voor elkaar op.. behalve op een bewuste dag.. toen had ze me genaaid.. en zwaar ook nog en bij het denken van dat dag begon ik toen te huilen... 'A mevrouw we zijn er ! hallo ??' ik was zo ver weg met me gedachtes dat ik geeneens in de gate had dat we al waren. 'oh smehli bezef.' verontschuldigde ik me en gaf hem 15 dirham. Ik stapte amper uit of ik kreeg al sjans van een paar jongens die in een hoekje stonden. 'Ah ah ah choefoe hed zin.' zei er eentje. Ik keek hem vies aan en zette het op een lopen voordat ie me nog verder gingen lastig vallen.

Eindelijk.. ik stond voor de grote poort van et park. ik aarzelde.. wat als ze nou hier ni was ? en dat k allerlei zwerfers op me afkwamen ofso ? dan wat ? wie gaat me dan redden ? allerlei vragen spookten rond n me hoofd. ik zuchtte.. ging effe nog met me vingers door me haren en strekte me kleren recht en ging het park in. ik keek rond en het viel allemaal eigelijk best wel mee. ik zag nog kindere spelen en k zag ook dat er veel gelukkige stelletjes hand in hand liepen. ik kreeg gelijk een steek in me hart bij het zien van die stelletjes. Ik weet nog dat ik met Safouan  gewoon laten te zonnen in de vondelpark. En als het zonnetje weer onder ging, liepen we dan hand n hand naar huis. hij bracht me altijd naar huis meskien terwijl hij helemaal aan de andere kant van de stad woonde. Ik werd opeens ruw uit me gedachtes verstoord door gesnik. Ik keek waar het vandaan kwam maar kon het niet precies plaatsen. k liep een beetje verder en zag een meisje op een bankje zitten. Ze zat met tranen en tuiten te huilen en het greep me aan. Ik wist niet wat ik had en vanwaar ik het gore lef vandaan had, maar k liep naar dr toe en legde een arm om haar heen.. ZE keek op en begon haar tranen te vegen. Ik zag aan haar blik dat ze verbaasd was. Logisch.. zou ik ook zijn als er opeens een wildvreemde me kwam troosten. 'Wach kolchi ca va ?' vroeg ik haar. Ze knikte van ja maar ze bewees het tegengedeelte door weer te gaan huilen. Ik kon het niet helpen maar ik kreeg zelf ook een paar tranen uit me ogen geproduceerd. kom op Farah.. verman jezelf.. veeg je tranen weg.. zei ik streng tegen mezelf. Ik pakte een zakdoek uit me tas en gaf er ook eentje aan het meisje. 'Merci..' zei ze. Het viel me op dat ze geen bent maghreb was.. Ze was zeker een vacancia. Ze stopte met huilen en ze keek me aan. 'Smehilie nesaksiek ?? Wa3lesh jitie 3andi ? (mag ik je wat vragen ? waarom ben je naar me toe gekomen??)' vroeg ze een beetje verlegen. Daar vroeg ze me wat. Ik wist het zelf geeneens. 'Eh wollah men kdebs 3liek.. maranich 3arfa. Sme3tek tebkie oe jit 3andek. hadda ma ken.. ( ik ga niet liegen maar kweet het egt niet.. ik hoorde je huilen en kwam vanzelf naar je toe.. thats it)' Ze toverde een glimlach tevoorschijn. 'Cest gentille..' zei ze in frans. Ze kwam of uit frankrijk of uit belgie, dacht ik. En hetleek alsof ze me gedachtes kon lezen want ze zei gelijk waar ze vandaan kwam. 'Anna smeytie Maryem oe sekna fie fransa. Fie paris. Et toi?' Ik antwoorde dat ik Farah heette en dat ik uit Amsterdam vandaan kwam en ze dat vond ze helemaal geweldig. Ze hield van amsterdam zei ze. Ik lachte en zei dat het wel mee viel daarom. Zo geweldig was amsterdam niet. Ze hief haar schouders op en keek voor dr uit. Ik vreog me af waar haar gedachtes waren. En opnieuw verraste ze me door een antwoord op me vraag te geven. 'Me ouders, nou jah eigelijk mijn moeder en me stiefvader, willen me uithuwelijken als we terug zijn in Frankrijk. Aan de neefje van me stiefvader. Hij woont ook in parijs..' en weer begon ze te huilen. Ik wist precies wat ze voelde en meemaakte want ik zat in het zelfde schuitje. 'maar waarom willen zze dat doen dan ?? Het geeft ze eigelijk geen ene recht om dat te doen.' 'Pffffffffffffff.. wollah Farah als ik je ga vertellen waarom ze dat willen doen. wollah je gaat schrikken.. je gaat me ouders vanzelf haten terwijl je ze geeneens kent..' Ik schrok van wat ze zei. Ik was echt benieuwd naar de reden. Ze slaakte een diepe zucht en begon me haar verhaal te vertellen..

Heeeey,
Weer nieuwe deeltje sorry voor lange tijd geen post maar we waren beide ziek vandaar. Hoop dat jullie het deeltje leuk vinden. Vergeet zeker geen ster⭐ en een rea achter te laten.