Sanki çıkmaz bi sokaktayım. Nereye gideceğimi bilmediğim halde tek bir yöne doğru ilerliyorum. Artık bu yol bitsin istiyorum belki de.
Sadece yürüyorum. Hiçbir yola sapmadan. Zaten sapacak bir başka yolum bile yok ki. Sadece yürüyorum amansızca. Bazen sevdiğim insanlar yanımda, bazen de tek başıma kaldığımda...
Sonuç olarak bir gün bu yol bitecek diye umud ediyorum. Ve bu umutla yaşıyorum. Çünkü biliyorum ; insanın tek bir tane bile umudu olmalı. En zor anında tutunabildiği bir dal...
"Bu bölüm NBOB'ye gelsin"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TAKINTI
Short Storyİnsan sevmemekten korkar mı hiç ? Korktum. Hem de hiç korkmadığım kadar.
