Yaz tatilinde küçük bir kasabada öğretmenlik yapan kuzenimi ziyarete gitmiştim. Beraber arabayla geziye çıkmıştık. Tren yolundan geçerken yolun kenarındaki devrik vagonları göstererek neden orada olduklarını sordum.
Kuzenim "bu çok trajik bir hikâye, bunlar aslında katil vagonlar. Gel yakından bakalım istersen" dedi.
Tren saati olmadığı için arabayı rayların üzerine park edip vaponların yanına gittik.
Kuzenimin anlattığına göre, geçen yıl tam orada bir okul otobüsü arıza yapmış ve tam da rayların üzerinde kalmış.
Bu sırada büyük bir hızla gelen tren, okul otobüsüne çarpmış. Talihsiz kazada bütün çocuklar hayatını kaybetmiş.
Kuzenim ve ben vagonları incelerken bir tedirginlik hissedip hafif korkar gibi olduk. Bir an evvel oradan uzaklaşmak için arabaya bindiğimizde ise daha motoru çalıştırmadığım halde araba kendiliğinden gitmeye başladı.
İkimizde çok korktuk tabii. Araba tren raylarının üzerinden 100 metre kadar ileriye, kendi kendine gitti ve durdu. Hemen arabayı çalıştırdım. Son sürat ayrıldık oradan. Kasabaya gelene kadar toz duman içinde 1 saatlik yolu yarım saatte aldık.
Arabanın arkasındaki toz kütlesinin üzeri onlarca el iziyle doluydu. El izlerinin büyüklükleriyse çocuk eli kadardı......
