Ik heb een beetje nagedacht over of dit verhaal wel een nawoord nodig heeft. Verhalen betekenen namelijk vaak iets anders voor de lezer dan voor de schrijver en ik heb het gevoel dat het al helemaal aansluit bij verhalen zoals dit. Verhalen die zich verschuilen achter metaforen, die serieus genomen kunnen worden, uitgepluist kunnen worden door welke Nederlandse docent dan ook, of gewoon simpel gezien kunnen worden als een verhaal tussen twee personen, twee figuren, twee levende wezens, welke wezens het ook zijn. Voor sommigen is dat het ook, voor sommigen zal dat niet het geval zijn.
Ten eerst wil ik mededelen dat er geen goede of foute manier is om dit verhaal te lezen. Vaak verwachten mensen met verhalen zoals dit, en misschien ook wel mijn verhalen in het algemeen, een baanbrekende geopende blik op het leven, onderwerpen die ver boven het niveau van een 19-jarige zouden moeten hangen. En natuurlijk kan Niemand & Ik zo verhaal zijn, als je er zo naar wil kijken. Maar het moet het niet zijn. En hoewel ik zeker door heb dat mijn brand diepzinnige verhalen zijn die een andere kijk of het leven brengen, houdt dat niet in dat elk verhaal gemaakt wordt met de intentie dit te vervullen.
Nee, Niemand & Ik is het meest persoonlijke verhaal dat ik heb geschreven. En heb laten staan op Wattpad. Enkele weken geleden had ik een verhaal somewhere in the past op het platform gegooide, een poging die mij zwaar oncomfortabel maakte omdat ja, het is fictief, maar het is fictief in de ogen van de lezers, niet in de ogen van mijzelf. Ik wilde eerlijk zijn, maar ik weet dat bruut, ruw en eerlijk eerlijk zijn niet iets is wat ik kan. Ik heb metaforen nodig om mij achter te schuilen omdat dat zekerheid geeft, omdat dat de zekerheid geeft dat niemand verdenkt dat het verhaal niet fictief is in mijn geval.
Niemand & Ik heb ik geschreven rond de vierde/vijfde van de HAVO. Daarvoor deed ik VWO, en ik ben een niveau naar beneden gegaan doordat ik zowel geen Engels kon (surprise) en omdat ik in gevecht was met mijzelf. En dat is een gevecht dat je, aan het einde, ook zelf moet oplossen. Hulp krijgen is in sommige gevallen nodig maar aan het einde van de dag zijn het jouw gedachtes tegenover jouw houding tegenover de gedachtes. Aan het einde van de dag is het Ik tegen Niemand.
Ik heb ooit de vraag gekregen omdat ik zoveel over de dood en het leven schrijf, of ik ooit iemand die belangrijk was geweest in mijn leven heb verloren en het antwoord daarop is nee. Ik heb niemand die dichtbij staat naar mijn mening verloren, gelukkig, maar ik heb stukken van mijzelf verloren laten gaan. En dat is mijn eigen fout. Ik heb Niemand willen kunnen loslaten en hoewel dat zeker is gelukt na de middelbare, komt het terug zo nu en dan.
En ik denk dat velen zich kunnen vinden in de persoonlijke omschrijving van Niemand & Ik, een verhaal dat gaat over Ik en Niemand, wie of wat dat ook mag zijn. Sommige dingen in ons leven zijn wij liever kwijt dan rijk, en die sommige dingen zijn gemakkelijk Niemand te noemen, in plaats van Iemand, al is het maar om te bewijzen dat het niets in het leven is.
Niemand & Ik is een persoonlijk verhaal, maar het moet het niet zijn. Het is een persoonlijk verhaal voor iedere persoon.
