DESERTOS
Espértaste, non sabes onde está a túa barca nin porque estás empapada de area.
Comezaches a facer culto aos venres pola noite, e deixaches de crer nos domingos pola mañá.
Sedenta de sede camiñas pensando en oasis e afogada en area ti sabes que cada gran conta e que as palmeiras non dan sombra porque sempre che falta o sol que tanto desexas.
Sedenta de frío e calor metida en pulmóns sentes demasiada luz pero fáltache, que tan só quérelo, un foco, riseira na túa sombra, máis escura e inestable estás que o futuro que esperas e do que dúbidas.
Sedenta de paz observas, móvense as dunas pérdeste en lúas buscando as estrelas leva o vento a area, vives cegada de luces as túas noites e en sombras o día que che falta.
Sedenta de auga se chove non te mollas, ti salta que non chegas e grita que non oen as pingas arriva están xordas. Non digas que votas de menos as ondas, non digas que votas de menos a escuma, non digas que perdiches o norte, non te mintas se só perdes a brúxula.
Sedenta de sede suxéitaste ás súas palabras e eles nas súas tendas de campaña tan só vivir o presente e tocar a campá.
Pídoche que na miña vida sexas algo máis que unha nómade.
Dime, Nai do sol, continúas a viaxe?
