BOSQUES
Tan rodeada de maceiras. Dame a man e non pares a escoitar o seu murmurio.
Ti esperas na cima da montaña, esperas ao teu príncipe azul, pero o seu nome é insonoro. Queres a ilusión de amor dun ninguén que nada che pode dar máis que nada, que tan só pode encherte de baleiro.
Tan chea de queimaduras. Dame a man e prométeme que non crerás que esas queimaduras sexan a mostra da súa calor.
Eu pódoche acompañar pola ladeira para curar as túas feridas no río, pero non te perdas no camiño, son moitas árbores e flores, non quero que o teu corpo voe como o pole, porque de ser así do pole non nacería outra flor.
Tan perdida como ao principio da viaxe. Dame a man e prométeme que non che deixarás atopar pola mera vontade dun príncipe.
Ti sabes que queres chegar, estás máis preto. O vento quéreche levar como ás follas, as árbores quérenche atrapar como á luz do sol, a terra quéreche tragar como aos froitos que se desprenden do arbol, pero ti es máis forte.
Dime, Raíña da vida, continúas a viaxe?
