Maskelerimi çıkardım
Neysem O'yum
Arındım kaygılarımdan
Hakkımda ne derler, umursamıyorum
Olduğumdan farklı görünmeye çalışmıyorum
Taşımıyorum artık onlarca hüviyet
Hafifledi cüzdanım
Tek etiketle dolaşıyorum
Yoruldum
İlgi odağı olmak için çabalamaktan
En güzel pozlarımı yakalayıp
Instagram'da pazarlamaktan...
Ve usandım yaranmaktan
Hayatıma etkisi olmayan insanların
Yüzlerinde tebessüm oluşturmaktan.
Susuz köpek gibi dil çıkarıp
Beğenileri için sızlanmaktan.
Gezdiğim sokakları
Attığım adımları
Her birini göze sokmaktan...
Dinlemediği şarkıları paylaşıp
Okumadığı yazarları konuşuyor insanlar
Aldıkları acı kahveyi içmiyorlar
Yemiyorlar bayat tatlıları
Sadece ekranlara sunuyorlar
Ambalaj değer kazandı artık
İçeriği önemsemiyorlar...
Değil kimse göründüğü kişi
İdeolojiler ısmarlama usulü
Hiçbirinin yok kendi fikri
Kafaların içi bomboş
Okunmadı hikaye atılan kitapların hiçbiri
Reklamları yapıldı sadece
Elde süslü kupa, yağmurlu bir de pencere
Gördüklerim
Kıyamet ortasında oynanan körebe
Başları öne eğen
Dikdörtgen bir çerçeve.
Hadiseler kaybetti önemini
Kendine tutsak eden beyaz ışık
Sönmesin yeter ki...
Cihan teslim oldu karanlığa
İnsan uzaklaşıyor
Onca kalabalığın içinde
Beşer yalnız hissediyor.
Lanet ediyorum bu devre
Herkes var da
Yok kimse...
Savaşıyorum
Yok haberi çevremin
Günbegün hassaslaşıyorum
İnciniyor yüreğim
Sanki herkes ardımda da
Cehennem kapısını aralayan benim.
Vicdanları sökülmüşlerin
Çöküyorum silleleriyle
Ve artık anlıyorum
Hak veriyorum Goethe'ye
