oturduğum yerden kalkmamı sağlayan şey, dışarıdan gelen içli içli ağlama sesleriydi. binadan geliyordu, yankı yapıyor olmalıydı. bina iki katlıydı, alt dairemde birisi yaşıyordu.
ama hiç görmemiştim. telaşla kapıya çıkıp soğuk koridora atmıştım kendimi. merdivenlerden ikişer ikişer inerken hıçkırık sesleri devam ediyordu. alt dairenin kapısına geldiğimde, karşılaştığım manzara beni parçalamıştı.
ince bir beden, kapının önünde yumulmuş ağlıyordu. beni hesaba katmamış olmalı ki, şaşırdı bedenimi görünce.
"hanımefendi, iyi misiniz?" dedim çekinerek. titrek, ince bacakları yavaşça doğruldu. burun çekti ve başını salladı. küçücük yüzü kızarmıştı.
"ben şey, üzgünüm. iyiyim, teşekkür ederim." kızarmış şiş gözleri çok şirindi.
"emin misiniz?" dediğim gibi başını salladı ve gülümsedi.
"dün gece şarkı söyleyen sendin sanırım?" dedi. utanmıştım.
"ah, çok ses yaptıysam özür dilerim. camımı kapatmaya dikkat edeceğim." dememle gülümsedi minicik.
"hayır, aksine camını hep açık bırakman daha iyi olur." buna şaşırmış, anlamsız bir ses çıkarmıştım.
"yani, benim için kendini kısıtlamana gerek yok anlamında demiştim. her neyse, adın nedir?"
"minnie nicha." elini uzattı. o ana kadar fark etmediğim bir şeyi fark ettim. elinden uluk uluk kan akıyordu.
"ben de soojin. memnun oldum." telaşla bağırmıştım.
"soojin-ah! eline ne oldu?" tepkime karşılık elini arkasına sakladı, ve geriledi.
"sorun değil, az önce kestim. iyi günler." dedi ve hızla eve girdi. bense şok içinde kaldım. omuzlarım düştü ve derin bir nefes verdim.
ben, en gereksiz ve küçük şeylere takılan bir insandım. ama bu sefer takıldığım nokta, eli değildi.
gözünün altında ki minicik bendi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
