"İnanmıyorum"
Evin kapısını açıp içeri girdim ve
gözyaşlarımı hızlıca sildim. Annem ile babamın beni böyle görmelerini istemiyordum.
Odama girip çantamı yere fırlattıktan sonra montumu da çıkardım ve yatağın üstüne attım. Bitik bir haldeydim, çok yorulmuştum ama bıkmamıştım.
Elbise dolabımın kapağını açtıktan sonra rahat bir şeyler çıkartıp giydim.
Daha sonra aynanın karşısına geçip kendime baktım.
İğrenç gözüküyorum gözlerim ve burnum ağlamaktan domates gibi olmuştu ve yüzümde Bembeyazdı. Hemen saçlarımı ev topuzu yapıp odamın kapısını açtım.
Salonda olan babamın yanına gittim ve oturdum. Beni kolunun altına alıp bir şeyler demeye başladı ama benim kulaklarım onda değildi, daha doğrusu aklım sevdiğim adamdaydı.
Ne olduda bir anda ortadan kayboldu hala anlayamıyordum. Birden televizyonda bir haber dikkatimi çekti.
Uçak kazasıydı bu ama dikkatimi çeken o değildi nerede kaza yaptığıydı. "İsviçre havaalanında uçak iniş yaparken bir anda düşüp parçalar haline gelmiş"
İsviçre... Orası benim sevdiğim adamı tanıdım yerdi. Orası benim ilk kez nefes almayı başardığım yerdi. Orası benim kurtuluşumdu.
"Uçakta 45 yaralı var,5 ölü. Diğer yolcular zarar görmemiş."
"Şimdi ölülerin adlarını söylüyoruz yakınlarının haberleri olması için"
" Oktay Durmuş"
" Deniz Ufuk Kara"
" Melek Kara"
" Eylül Savaş"
" Ve son olarak"
"Mirza Can Ulusoy"
Duyduğum isimle başımdan aşağı kaynar sular döküldü.
Benim sevgilim beni bırakamaz.
O, o yaşıyor ben hissediyorum.
Babamın yavaş yavaş gözleri doluyordu. Ayağa kalktım ve mutfağa gittim.
Annemde haberi duymuştu. Bana kollarını açtı, bende girdim sıcacık kollarına. Hala şoktaydım. Annem beni kendinden çekip yanaklarımı sildi " Ağlama annem" ben o diyene kadar ağladığımı farketmemiştim şokun etkisiyle.
Bölüm kısa oldu biliyorum ama diğer bölümler daha uzun olucak. 💜💜💜💜❤️❤️❤️❤️👅👅💜💜💜<3<3<3
Seviyorum siziiii
