Mavi bir kimlik kartının, ten rengine sahip bir kimlik kartına iskambil falı olup karışışını izleyen bir hayalete sahiptim.
O hayaletin kimliğini mavi desteden ayırdım.
İkinci el bir veziri şahlandıran duvarları zehir sardunyalı kalelere sahiptim...
Lütfen şu dakikadan itibaren satır aralarına Q değil, yorumlarınızı bırakın; bunu buraya bir rica olarak iliştiriyorum.
Keyifli okumalar diliyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Q
VEZARBAL
- 3 -
SAĞIRLAR, KÖRLER VE DİLSİZLER
Ağaçlar, her yıl gövdesine birer halka ekler ve yaş alırdı; halkaların genişliği ve darlığı ise mevsimsel hareketlerini belirlerdi. Bazen insan ruhunun bu nedenden ötürü ağaca benzediğini düşünmeden edemezdim; insan ruhu da tıpkı ağaçlar gibi yaşadıkları mevsimlere göre şekil alan yansımalardı. Tek fark, ağacı kesip budadığınızda elinizde somut bir veri olmasıydı, halkaları görebilir, mevsimleri istişareye davet edebilirdiniz fakat söz konusu insan ruhu olduğunda aynı şeyi söylemenin mümkün olmadığı söylenebilirdi, işin içine insan ruhu girdiğinde her şey olabildiğine soyuttu. Hiçkimsenin ruhunu, ruhundaki inişleri ve çıkışları tam anlamıyla bilemezdiniz, her ne kadar yapabileceklerini kestirseniz de, iyi tanıdığını düşünseniz de ruhu mercek altına almanın mümkünatı yoktu.
Karşımdaki yüce ağaca yüzüme çarpan rüzgarın nefesiyle bakarken tekrar ve tekrar, bunları düşünmeden edememiştim. İnsan ruhu, ağaca benziyordu ve annem, sanki seneler öncesinden hissetmiş gibi bu ağacı bir ev, bir atölye haline getirmişti. Bu ağaç ev, annemin seneler önce sanatını icra ettiği yerdi ve şimdi, darmaduman edilmiş sanatımın üzerindeki dumanları, o toz bulutunu, o yoğun sisi ben de tam burada, tam bu atölyede dağıtacaktım.
Tahta merdivenleri birer birer çıkarken kuşların cıvıltısı, doğa ananın derime işleyen sıcağı yüzümü güldürmüştü; doğa bana ilham veriyordu ve kim bilir annem bu huzur ve ilham dolu ortamda sanatını nasıl konuşturmuştu.
Ellerini kullan, Vebal; sana verilmiş birer duyu organı onlar. O bir çift el, senin organların kızım, onlar olmazsa sen yaşayamazsın. Sanatın olmazsa, renkler olmazsa, zihnin üretmezse, soyut olan somut olanı giyinmezse ne sen nefes alabilirsin, ne de ruhun. Tüm sesler sussa da, sahne kapansa da, sen perdenin arkasında ellerini çalıştırmaya devam et. Seni kurtarabilecek tek şey, sanatın, onu ne olursa olsun bırakma.
