Unbreake my broken heart.

⭐️24⭐️

Ik loop in mijn eentje over straat, ik kijk naar mijn voeten die steeds langzaam een stap vooruit zetten. Door mijn oortjes hoor ik de muziek op vol volume. Mijn ouders boden aan om met ze mee te rijden, ik wilde niet, ik wilde alleen zijn. Als ik eindelijk thuis ben loop ik in een keer door naar mijn kamer, als ik de klink vast wil pakken valt mijn oog op de deur naast me. Jaydens kamertje. Ik loop richting zijn deur en loop naar binnen. Ik trek zijn kledingkast open en pak er een truitje uit. Ik laat me zakken op een stoel en ruik aan het truitje, het ruikt precies naar Jayden. Ik voel dat het nat word rond het truitje, dan pas merk ik dat ik gehuild heb. Ik sta op en loop weg uit zijn kamer, ik kan het niet.

Ik sta emotieloos voor de spiegel, mijn haren hangen sluik voor mijn gezicht, ik heb wallen van hier tot tokio en mijn makeup is helemaal uitgelopen. Ik besluit om een douche te nemen en me lekker op te frissen. Ik trek mijn onepiece aan en ga op bed liggen, starend naar het plafond en voor de rest niets. Na een tijdje vond ik het wel een goed idee om aan mijn speech te beginnen voor Jayden, ik ga zitten aan mijn bureau en schuif aan, ik open mijn laptop en leg mijn vingers op het toetsenbord. Niets. Ik weet niet wat ik moet schrijven. Na een uur zit ik nog steeds doelloos voor de laptop met mijn vinger op de backspace toets.

*Klop klop*

"Rosy? Mag ik binnenkomen" "Kom maar" Antwoord ik schor terug, ik kijk om en zie Rein uit de deuropening komen. "Hey, gaat het een beetje?" Ik knik en sla mijn ogen neer, hij knielt voor me en legt zijn hand op mijn knie, hij draait mijn hoofd zo dat ik hem aankijk. "Rosy, moet ik je helpen met je speech?" Ik knik en val huilend in zijn armen. "Het gaat helemaal niet met je" ik geef geen antwoord meer op wat hij zegt. Hij pakt een stoel en komt naast me zitten, hij helpt me met mijn speech wat nu vrij vlot gaat. Overmorgen is de begrafenis, ik ben nog helemaal niet klaar voor afscheid.