Καζάνι μεγάλο και πλατύ
και μέσα του ανθρώποι τόσοι πολλοί
καίει και τσουρουφλάει η φωτιά στα χαμηλά
κι εγω προσπαθώ να ανέβω τραβόντας τα σκοινιά.
Κάποιους πατάω δίχως να λυπάμαι για αυτό
σκοτώνω, αρκεί στο πέλμα να μην καώ
ψυχή και σώμα πονά, αλλά δεν σταματώ
όλη μου η ζωή ενα σκαρφαλυτό.
Όσο ανεβαίνω πίσω μου δεν κοιτώ
ακόμα κι αν αφήνω ανθρώπους που αγαπώ
μια ανίκητη ανάγκη μου φωνάζει να ανεβώ
μα μια φωνή μου ψιθυρίζει, να πέσω στον γκρεμό.
Τα βράδια δεν κοιμάμαι μα αιωρούμαι απ τα σκοινιά
ο ύπνος δεν παίρνει όσους είναι στα ψηλά
την ενοχή τους σβήνουν μέσα απο ποτά
κι εγώ την βρίσκω με χάπια αντικαταθληπτικά.
Καμμένο άνθρωπο μυρίζει στον πάτο χαμηλά
μα εγώ δεν προσπαθώ, να σβήσω την φωτιά
το μόνο που θέλω είναι να ανέβω πιο ψηλά
ας καίγεται το καζάνι εγώ να μαι καλά.
