Σαν βροχή καταρακτώδη σε άγονη ερημιά
και σαν στιγμές ειρήνης εκεί που βομβαρδίζουνε παιδιά
σαν ώρες λεφτεριάς όταν σπάει η σκλαβιά
έτσι έρχονται βραδιές που όλα αλλάζουν ξαφνικά.
Βραδιές που σου δείχνουν τι πάει να πει ζωή
και σε πληγώνουν που δεν κάνεις κάτι για αυτή
νύχτες που σου θυμίζουν το πιο όμορφο παρελθόν
μα όποιος ζει στις αναμνήσεις, δε ζει ευτυχισμένα στο παρόν.
Στίχοι στριφογυρνάνε μέσα στο κεφάλι μου
και για αυτό δεν φταίει το πιώμα ή η ζαλη μου
φταίει που έχω γίνει στην ζωή μου θεατής
και που αναζητώ το χάδι αυτηνής.
Κι ενώ πάνω σε ένα τετράδιο καταθέτω την ψυχή
αυτή πονάει και με παράπονο ζητεί
κάνε κάτι για εμένα, μου σιγοψιθυρίζει
σταμάτα να είσαι άπραγος σε έναν κόσμο που γυρίζει.
Δεν νιώθω εντάξει εδώ και κάτι βράδια
χάθηκε το μέτρημα σε αυτά, που η ψυχή μου ήταν άδεια
ο ύπνος δεν με παίρνει εύκολα δυστυχώς
ψάχνω το κάτι που θα με κάνει, να μην είμαι μέσα μου κενός.
Και όσο ματαιόδοξο κι αν σου ακουστεί
μια πηγή φωτός είδα, σαν να ήτανε αυγή
μέσα σε δυο μάτια και ενα όμορφο χαμόγελο
που μου θύμισαν τον ήλιο και ίσως κάτι λαμπερότερο.
