Τα δέντρα γυμνά χάνουν σιγά σιγά τα φύλλα
το βραδάκι από νωρίς πέφτει η σκοτεινιά
παγωνιά έπεσε στην πόλη, όλοι στο σπίτι μείναν
και τα πουλιά για πιο ζεστά μέρη σηκώθηκαν και φύγαν.
Τα παιδιά σκυθρωπά πηγαίνουν στο σχολείο
στο γηπεδάκι κανείς δεν παίζει απο το κρύο
ερήμωσε η πόλη και γέμισε μελαγχολία
σαν την καρδιά μου που πάγωσε, όπως η πόλη από τα κρύα.
Ρεμβάζω απ΄το παράθυρο και βλέπω την βροχή
θαρρείς πως για κάποιον λόγο και ο θεός θρηνεί
δακρύζει σαν μητέρα που θάβει το παιδί
και σαν άντρας που αγάπησε δίχως να αγαπηθεί.
Μίζερο φθινόπωρο πόσο με πληγώνεις
κάθε μέρα, λίγο ακόμα με σκοτώνεις
μα με όλα αυτά με κάνεις πιο σκληρό
και με μεγαλύτερη λαχτάρα, για την άνοιξη να ανυπομονώ.
