Για το αύριο, το σήμερα θυσία
ανάγκη έχω να καλύψω μια ματαιοδοξία
παρέα κοιμάμαι με μια μεθυσμένη μοναξιά
και ανάμεσα σε καπνούς και ποτά ψάνχω συντροφιά.
Την αγάπη σκοτώνω μην τυχόν και πληγωθώ
δεν το ελέγχω, αυτοάμυνα θα το πω
μέσα μου κλείνομαι σαν χελώνα στο καβούκι
μα η αγάπη είναι χρυσός και οι άνθρωποι σεντούκι.
Την τελευταία μου αγάπη θυμάμαι όταν την είδα
μα η αγάπη είναι μαχαίρι που κόβει σαν λεπίδα
τριαντάφυλλο μαύρο απ' τον Εφράτη ποταμό
που απ΄τα αγκάθια του όμως και σήμερα πονώ.
Κι ενώ οι μέρες είναι μίζερες και τα βράδια βαρετά
μες την πόλη ψάχνω την δική σου μυρωδιά
κι ενώ το πρόσωπο σου σχεδόν εχω ξεχάσει
η ανάμνηση σου δεν αφήνει τον νου να ησυχάσει.
Πεθαίνω, μα η ελπίδα με κρατάει ζωντανό
η ελπίδα πως θα πάψω μες την ρουτίνα μου να ζω
ψάχνω κάτι να σπάσει την ησυχία
και μες την ψυχή μου να φέρει ξανά την ηρεμία.
