Anubis specials

Kerst (25/12/2014)

'Vandaag is het Kerstmis. Ik heb heel wat gepland om het samen leuk te maken met Raphael.' (Sterre praat met Muis, haar knuffelkat).

Ik maak me klaar en als ik de trap afkom, zie ik Raphael al beneden op me staan wachten. 'ben je klaar schoonheid?' vraagt hij als ik beneden kom. 'ja, 'k ben er helemaal klaar voor.' Zeg ik . We gaan te voet (in de sneeuw) naar het station. We lopen natuurlijk hand-in-hand. Zo romantisch, en wat nog leuker is, is dat het een witte kerst is! In het station aangekomen, gaan we treinkaartjes kopen. Raphael stelt voor om mijn kaartje te betalen, ik zeg dat dat niet moet, maar hij blijft aandringen. 'ok' zeg ik dan maar.

Nadat we de kaartjes gekocht hebben gaan we naar het perron en daar wachten we tot de trein aankomt. Het duurt we even maar dat is niet erg. Zolang we elkaar maar hebben. We stappen de trein op en zoeken een plaatsje. We zitten ongeveer een uurtje op de trein.

Als de trein tot stilstand is gekomen, stappen we uit en vertrekken we weer te voet tot we aankomen aan een gezellig uitziend gezinshuisje. We bellen aan. De deur gaat open en er komt een vrouw tevoorschijn. 'mam!' roep ik en knuffel haar stevig. 'Sterre, meisje. Dat is zo lang geleden.' Zegt mijn moeder. 'kom toch binnen.' Zegt ze daarna. We gaan binnen naar de woonkamer en daar zie ik mijn vader zitten. 'dag pap.' Zeg ik en knuffel hem ook stevig. 'dag Sterre, ik zie dat je een jongen hebt meegenomen.' Zegt hij lachend (hij wist dat Raphael mee zou komen). 'Is dat de jongen waar je zoveel over verteld aan de telefoon?' vraagt mijn moeder. Raphael moet daar toch even van blozen. 'ja, dit is Raphael, mijn vriendje.' Zeg ik gelukkig. 'kom, ga toch zitten.' Zegt mijn moeder nadat ze Raphael de hand heeft geschud. En dat den we ook. 'Hoelang zijn jullie al samen?' vraagt mijn vader. 'uhm... ongeveer een jaar.' Zeggen we. We gaan aan tafel voor het feestmaal. Mama heeft kalkoen klaargemaakt. En het smaakt ons allemaal. Na het feestmaal helpen we mama met afruimen en afwassen. Daarna praten we over wat er de afgelopen 2 jaar gebeurt is.

Daarna, ongeveer 1 uur later, gaan we met z'n allen naar de kerstmarkt. Er is heel veel volk, ook in de winkelstraat kan jet over de koppen lopen. We gaan ook enkele winkels binnen en we gaan ook zeker naar de Standaard Boekhandel. Op de markt staat ook een hele grote schaatspiste. 'gaan we schaatsen?' vraagt Raphael aan mij. 'ik kan niet schaatsen.' Zeg ik eerlijk. 'daar komt snel verandering in.' Zegt Raphael en trekt me mee. Mijn ouders gaan bij een standje staan en drinken een glas Glüwein. We hebben ondertussen onze schaatsen aan en gaan opweg naar de schaatspiste (in het stuk tussen het hokje waar je je schaatsen kan lenen en de schaatspiste, waar je je schaatsen kan aandoen). We zijn bij de afbakening van de piste en gaan via het poortje op de schaatspiste. Ik ben nog wat schuw maar Raphael pakt m'n hand en gaat met me voorzichtig vooruit. Ik houd me vast met mijn andere hand aan de afbakening. We gaan al wat sneller, daarna nog sneller tot ik de kans niet meer krijg om de afbakening vast te houden. We gaan meer naar het midden van de piste. We schaatsen nog lang door. Na het schaatsen gaan we terug naar mijn ouders. Die trakteren on op warme chocolademelk met slagroom. Dat smaakt na het schaatsen. Dan gaan we verder wandelen tot we een reuzenrad zien staan. Ik krijg direct kippevel als ik zie hoe hoog het is. Raphael neemt me in de hand naar het rad. Ik zie dat mijn ouders ook mee gaan. 'Raf, ik wil niet. Ik heb hoogtevrees!' zeg ik, maar Raphael luistert niet. Hij koopt kaartjes en wacht samen met mij en mijn ouders tot de volgende rit. Dat duurt (jammer genoeg!) niet zo lang. Ik stap met veel moeite in en houdt Raphaels hand vast. Hij ziet dat ik heel bang ben en dat ik heel hard tril. 'je hoeft niet bang te zijn.' Zegt hij geruststellend. We zitten heel dicht bij elkaar. Ik ben wel bang maar toch vind ik het gezellig. Zo met ons tweetjes alleen in een bakje. De rit duurt wel redelijk lang. Als ik uit het bakje kom beef ik nog steeds evenveel als voordien. Het is ondertussen ook al redelijk laat geworden. We vertrekken stilletjes aan naar huis.

Thuis aangekomen, zetten Raphael en ik de tafel. Papa steekt de lichtjes aan van de kerstboom en gaan we met z'n allen aan tafel zitten. 's Avonds zijn het gewoon boterhammen als avondmaal. We blijven nog even en vertrekken dan te voet naar het station. We wachten tot de juiste trein er is en stappen op. Een uurtje later staan we weer in het station waar we moeten zijn. We vertrekken opweg naar Het Huis Anubis. Daar aangekomen, gaan we binnen. Anastacia komt als eerste naar me toe gelopen. 'hoe was het? Was het leuk? ...' vroeg ze nieuwsgierig. Raphael en ik wisten wat doen derest van de avond; vragen oplossen en dit verhaal opnieuw vertellen.

Einde