KOMA

TEK GÜZEL OLAN

  Gördüğüm şey beni mahvetmişti. Ben benlikten çıkmıştım...
   Çatıda gördüğüm şey birazdan yaşayacağım olayın tek geriye döndürülebilir tarafıydı.
   Çatıda Aleyna, çatıdaki duvarın üzerine çıkmıştı üzerinde kanlı gelinliğiyle.
  - Aleyna sakın yapma!!!
Diye bağırdım ve bana,
-Sakınn!!!! Sakın bana yaklaşma!!
  Diye bağırdı.
-Lütfen bunu yapma Aleyna bu hayatta yaşadığımız onca şey varki bizim dimdik durmamız lazım. Furkan'ı düşün o senin kılına bile zarar gelmesini acı çekmeni istermiydi. Hani siz çocukluk aşkıydınız?? Yapma bunu aleyna onun ölü bedeni durmuş kalbinin içinde hala sen varsın. Bunu ona yapma. Lütfenn.
  - Ben onsuz neye yararım ki bir o vardı hayatımda ben ölünce o beni, o ölünce ben onu gömebilirim sadece. Başka kimsemiz yok bizim. Ben anladım ki onu gömmeye dayanamam bunu yapamam ben bitiğim artık ben bittim.
  O bunları söylerken neler yaşadığım gözümün önünden şerit gibi kaydı geçti. Kendimin ne kadar güçlü olduğumun farkına o zaman vardım.
  Aleyna'nın bağırışıyla irkildim.
- Seni seviyorum Furkan. Hala sana aitim seni yaşıyorum üstümde. Gelinliğim ve senin kanın. Geliyorum aşkım. Yanıma geliyorum biz çok mutlu olucaz orada bende geliyorum yanına!!
   Dedi ve yüzündeki bir anlık gülümsemeyle kendini aşağıya bıraktı. Sonra arkasından koştum ve paramparça bedeniyle yerde yatıyordu. O an sadece dondum sadece tutuldum. Asla ne yapacağımı bilemedim. Keşke bugün hiç olmasaydı hiç yaşanmasaydı.
Keşke bu güne gözümü açmasaydım. Sonra herzaman ki gibi Buğra koştu geldi yanıma.
   Kollarımdan beni sarsarak hey bana bak kendine gel diye beni saraıyordu. İstesemde asla tepki veremiyordum. Sonra bir tokat attı bana ama asla canımı acıtmayan bir tokat beni kendime getiren bir tokattı bu. Sonra gözlerine baktım ve ona öyle bir sarıldım ki vücudumda ki tüm titremeye oda hissediyordu.
-Şşşş geçicek biticek..
Diye oda beni sımsıkı sarmıştı.
  Ve orada ilk defa Buğra'nın gözlerine bakıp ilk defa çocukken gelin edileceğimden beridir bir erkeğin gözlerine baktım ve sonra dudaklarına.
O an Buğra hakkında çok şey düşündüm. Herzaman yanımda olan tek kişiydi. Bana gerçekten değer veren tek kişiydi. O beni seviyordu biliyorum.
Sonra dudaklarına bakıp onu öptüm ve karşılık verdi. Onunla öpüşmek beni benden aldı. Birbirimize dahada sıkı sarılıp sırtımızdan ve biraz aşağı kısımları okşayarak 10 dakika belkide öpüşmüştük.
  Buğra'ya
-Seni seviyorum.
Dedim ve oda bana aynı şekilde,
-Seni seviyorum.
Dedi bugün olan tek güzel şey buydu.
Sonra çatıdan beraber aşağıya inmeye başladık.
  Aşağıya indiğimizde insanlar ağlıyordu. Kızın ailesi hani annesi ve babası hastaneye gelmişler,
- Para verin benim kızım bu hastanede öldü.
Diyorlardı. Fakat birinin gözünde yaş yoktu. Kız gerçekten haklıymış. Onun kimsesi yokmuş. Sadece nefretle o iki insana baktım. Kendi annem ve babam şu zamanda olsalar böyle mi olurlar diye düşündüm. Düşünmeme gerek yoktu ki zaten. Kendi kendime   , saçmalama senin annen baban bundan kaç kat daha beter olurdu, en azından sen kendimi kurtardın, dedim ve o sırada Buğra,

-Daldın gittin ne oldu?

-Bişey olmadı sadece bugün olanları düşünüyordum. Sanırım psikologla görüşme sağlayacağım Ahmet Bey'le.

-Bu seni rahtlatacaksa iyi gelecekse herzaman yanındayım.

Dedi ve bir öpücük kondurdu bana.
Bende ikimiz hastane yatağında uzanıyorken iyice sarılıp onun göğsüne kafamı koydum.