Sonsuz kelimeyle...

Son bir kezmiş gibi...

Hayatmıydı bizi yoran,yoksa bizmiydik hayatı yoran.En basitinden gerçekten sevenler olarak suçumuz neydi ? Sevmek mi yoksa ? Kim açıklayabilir suçumuzu ? Ya da suçumuz varmıydı bizim ?Bunca bilinmezliğin içinde yaşıyoruz ve bence insanı mahvedende bu bilinmezlikler . Kimsenin son nefesinin ne zaman olduğunu bilmeden birbirimizi kırıyoruz.O onla eğlenmek için bir ilişki sürüyor diğeri ondan intikam almaya çalışıyo ama bunların hepsini en sevdiklerimize yapıyoruz.E çünkü bize zaten en büyük acılar en sevdiklerimizden , en çok değer verdiklerimizden nakış nakış hem bedenimize hemde ruhumuza işlenmiyormu ? Bence öyle."DÜNYA GÜL BE BANA" .Dediğiniz zamanlar illaki olmuştur ama merak etmeyin bir gün gülücek...Hiç canınızı vericek kadar sevdiniz mi ?Ben sevdim ... Ama sadece ben... yani o hiçbir zaman sevmedi. Bir kere ama 11 yıl çok sevdim hiçbir şeyimi onunla değiştiremiycek kadar,ciddi anlamda canımı vericek kadar . Bazılarınız belki diyceksinizki sevdinde ne oldu ? Ne olmadı ki... Mesela sizinle kelimeler yoluyla tanışma imkanım oldu ya da en basitinden acı neymiş onu öğrendim.Küçükken istediğimiz olmadığında ağlardık ve istediğimiz olurdu hemen hemen.E küçüktükde ağladığımızda insanlar garipsemiyordu.Ama şimdi öylemi değil .Ağladığında insanlar sana güçsüzmüş,çocuk gibi bakıyorlar.Ve bir çok insan sırf güçsüzmüş gibi görünmemek için ağlamıyor.Gurur! Ne kadar boş bir şey demi ? Ben size gururunuzu yerlere serin demiyorum ama unutmayın o gurur denen şey sizleri yere seriyor...