Korte Verhaaltjes - FLIKKEN MAASTRICHT

Rosé (VERHAAL -, DEEL 3)

'Pas later die avond zou het nieuws komen. Eva zou wakker schrikken van het geluid van haar telefoon. Ze zou in tranen uitbarsten over de woorden die aan de andere kant van de lijn zouden worden gezegd. Ze zou zich nog schuldiger voelen. Wolfs had een ongeluk gehad. Hij was frontaal tegen een boom gereden. Hij lag in het ziekenhuis, zijn situatie was kritiek.

Maar dat wist Eva op dat moment nog niet.'

Onderweg terug vanaf Clud d' largan voelde Eva zich machteloos. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze wist niet of ze nog door wilde gaan met dit werk. Het was haar liefde, haar passie. Maar Wolfs was ook heel erg belangrijk voor haar. Zonder Wolfs was haar wereld eenzaam. De wereld was alleen en kleurloos. Ondanks dat hun band nooit meer zo sterk was geweest als dat het ooit was, was Eva nog steeds gek op Wolfs. Ze had zich erbij neergelegd dat het nooit wat zou worden. Hoe graag ze dat ook zou willen. Ze wist niet wat wolfs daht, wat hij voelde. Wat hij voor haar voelde vooral. Toen ze net samen werkte sprak hij dat altijd gewoon uit, maar met de jaren was dat minder geworden. Eva wist dat ze te Hard to Get aan het spelen was. Maar toch kon ze er niet mee stoppen. Ze wist niet wat dat zou doen met hun twee. Met het werk en de situatie thuis. Er zou teveel veranderen en Eva wist niet of ze daar klaar voor was. Dus deed ze alsof het haar niets deed. Wolfs voelde die afstand, ook hij begon te beseffen dat het dan niets zou worden. Dat Eva het op had gegeven. Dus besloot hij om door te gaan met zijn leven. Alleen maar op een vrouw wachten die nooit echt in hem geinteresseerd was, dat was niet Wolfs' stijl. En zo waren ze steeds verder uit elkaar gegroeid. De band was niet stuk. De band was niet gebroken. De band was gewoon simpel weg beschadigd. Met wat tijd, wat liefde en een hoop gepraat hadden ze die band weer kunnen herstellen. Dat wisten Wolfs en Eva allebei. Toch hadden ze de moeite niet genomen. Ze wilde de pijn niet voelen. Dat was wat hen gebroken had. 

'Mevrouw van Dongen' klonk de stem aan de andere kant van de lijn die Eva uit haar diepe, onrustige slaap had gehaald. 'Eh, ja daar spreekt u mee' antwoordde Eva slaperig. Ze keek op de klok. 3 uur. Wolfs was nog niet thuis gekomen. Eva had zo licht geslapen dat ze daar wakker van geworden was. 'Ik moet u vragen of u naar het ziekenhuis wilt komen. Deheer Wolfs heeft een ongeluk gehad, hij ligt op de Intensive Care. U bent de enige persoon die als nood contact in zijn telefoon stond.' Dat waren de woorden die Eva in lieten storten. Ze barstte in tranen uit, voor de eerste keer in vele jaren huilde Eva van Dongen. De vrouw die om niks zou huilen. Of, toch niet om niks. 

Ik moet jullie heel eerlijk zeggen dat ik echt even een enorme inspiratie-bom had. Maar die is nu weer weg. Vind het zonde om dit deel van het verhaal weer maanden in de opslag te laten staan, dus bij deze even een heel klein deeltje. Fijne kerst allemaal! <3