Sorrowful Souls

CHAPTER 2

CHAPTER 2

[WARNING: CAN TRIGGER THINGS]

>This chapter contain scenes that are not suitable for everyone. If you wish to continue you may do but if not skip to the next chapter. <

Nanginginig ang mga labi ko habang lumalapit sa kapatid ko. Tila ba nag slow-mo ang lahat. Here I am, standing at the feet of my sister whose body is lifelessly hanging on the ceiling.

"You are my sunshine, my only sunshine.."

"A-a-avery!" Hindi ko alam kong boses ko ba yon. I never knew I could raise my voice like that.

Nanlalabong ang mga matang hinawakan ko ang binti ng kapatid ko. "P-please help me!"

"No! No! No!"

"...you make me happy when skies are grey.."

"Daddy! Daddy!!!" Sigaw ko. Para akong mababaliw. Gamit ang buong lakas ay mas inangat ko pa ang katawan ni Avery. Her body felt so cold but I don't care. All I want is to get her body out of her and bring her to the hospital.

Lord, please make this a bad dream. I can't lose my baby sister. Please.

"You never know, dear.."

I heard footsteps and a loud gasp.

"Oh no! no! Anak!" My father's broken voice was heard all through-out the corners of the room.

"Call 117 please dad!!" Sigaw at wala nang pakialam sa paligid ko. Para akong nabibingi sa pangyayari at gusto ko nalang gumising sa masamang panaginip na 'to.

"Please.." I plead once again.

"how much I love you.. Please don't take my sunshine away.."

That was the last thing I heard before dark consumes me.

I WOKE up having a massive headache. Tiningnan ko ang paligid at puro puti lang ang nakikita ko and it dawn me na maybe nasa hospital ako.

Pictures flashed suddenly in my eyes at kahit nanghihina at masakit ang ulo, tumayo ako at dahan-dahang naglakad papunta sa pintuan.

So I am at the hospital. Pag kumpirma ko habang nakatingin sa hallway and saw a lot of nurses roaming around and patients.

Tila nakita ako nang isang nurse at nanlalaking matang nilapitan ako.

"Ms. Torah! Balik tayo sa kwarto niyo po. I'll call Dr. De Vera right away." Pumiglas ako nang akmang hahawakan niya ako.

"Where's my father! My sister! Si Avery asan siya? Is she out of danger?" Sunod sunod kong tanong. My eyes are getting blurry now.

Avery is okay right? My baby sister is a fighter....

"Ms. Torah.." May bahid nang lungkot ang boses niya. Hindi ako tanga para hindi maintindihan ang ekspresyon niya.

Naguunahang tumutulo ang mga luha sa aking mga mata. Pumikit ako. Umaasang sana mali lang ang iniisip ko.

Nanghihinang kumapit ako sa nurse. "P-please bring me to my sister." I uttered nervously.

Tahimik lang itong tumango sa akin at inaalalayan lang ako. Nakakapit parin ako sa kanya habang umiiyak ng tahimik, my heart is full of sadness that I can hear my soft sobs turns into louder wails. Pilit na tinatakpan ko ang aking malalakas na iyak gamit ang isang kamay ko.

Tila wala akong maisip sa mga oras na ito at gusto ko lang ilabas lahat ng sakit na nasa puso ko. I didn't know I can cry hard like this. I did not even shed a tear when our mother left us.

Sa hindi kalayuan ay naririnig ko ang iba't ibang klase ng boses na tila nagmamadali at parang may inuutos.

"TA! TA!"

"Family of 3. Mother is DOA. Father and daughter suffered major injuries!"

"Vitals?"

"Bring him to trauma three."

"Ms. Cathy, please call OR 1 & 2, also call our ortho and pedia."

"Yes, doc"

"Doc! Code!"

Nagpatuloy lang kami sa paglalakad hanggang sa dumating kami sa lugar kung saan hindi ko maatim na makakapunta ako.

I spotted my father right away. His shoulders were slumped at nakaupo ito sa sahig. Wala akong makitang ekspresyon sa mga namumula niyang mata.

"Mauuna na ako Ms. Torah." Mahinang banggit nung nurse na umakay sakin papunta dito. I uttered a small thank you before calling the attention of my father.

"D-dad?"

Marahas na lumingon sa akin si daddy. Unti-unting nagbago ang eskpresyon sa kanyang mga mata at tila naguunahang bumabagsak ang luhang kanina niya pa tinatago.

Seeing my father cry in front of me pokes at the realization that my sister is no longer with us.

"Dr. De Vera please come inside." Napawi ang tingin ko at tiningnan ang nagsalita. He wore a white gown and no expression can be seen in his face.

I just find myself walking towards the door. Parang kada hakbang ko at tila napapawi ang aking hininga.

The cold temperature of the room touches my skin. There, I see, a white cloth draped around the body of my sister. Nanginginig ang mga kamay na inangat ko ng tela.

I bit my lower lip to conceal my sobs from coming out. Right in front of me is my dear sister, Avery, with a pale face; her lips were now in a shade of violet. Hinawakan ko ang kanyang mukha at tinapik tapik ito.

"Avery, gising na please. I'll drive you to wherever you want us to go. Just don't kid me like this. Wag ka namang ganito sa 'min ni dad."

Biglang lumihis ang tela nung tinapik ko ang kanyang pisngi kaya nakita ko ang kanyang leeg. I choked my tears hard.

"Oh no! My baby sister!" Hindi ko na napigilan at lumakas na ang iyak ko.

"My poor sister..." hinawakan ako ang leeg nya particular ang nangingitim na bahagi nito. Para akong masusuka sa nakikita ko.

Agad kong nilingon si dad. Blangko lang tingin niya kay Avery pero nagbabagsakan ang luha niya.

Lumapit ako sa kanya at niyakap siya nang mahigpit.

I know from this very moment.

Our lives will never be the same. 

>KNOW THAT IF SOMEONE IS PRECIOUS, SURELY YOU ARE TOO. YOU ARE VERY MUCH WORTHY TO LIVE. NEVER SAY TOO LATE <

>Philippines Suicide Hotlines

Hotline: (02) 8969191

Mobile phone: 0917 854 9191

0917-899-USAP (8727)

0917-989-8727