Let's Watch Them Go • 1D • Voltooid • #3

42. Louis

Nadat we meerdere liedjes gespeeld hebben en Niall Emme af en toe bijstaat met zijn gitaar, heb ik er wel even genoeg van. Ik sta dan ook op en vertelt iedereen dat ik naar de slaapcabines ga. 'Ik vind het nu wel mooi voor vandaag. Ik ga nog even wat bij proberen te slapen, want ik ben nogal moe.' Iedereen stemt met mijn voorstel in, dat we morgen of overmorgen maar een vervolg hierop moeten doen en dan sluip ik naar mijn slaapcabine.

Ik was nogal laat opgebleven gisteravond om alle liedjes en de planning van de tour nog eens door te nemen. En vanochtend moesten we behoorlijk vroeg op, om vanavond op tijd bij het hotel te zijn, zodat we morgen ons eerste optreden kunnen doen. Het zorgde er in ieder geval voor dat ik maar een paar uur slaap gehad heb en hoewel ik daar vroeger heel goed mee overweg kon, ga ik daar nu niet meer zo lekker op. Maar goed, ik had de mogelijkheid om hier te slapen, dus waarom zou ik dat dan niet doen?

Ik stap de slaapcabine in en zie Faith in haar bed liggen. Is zij ook al moe, wat heeft zij gedaan dan? Ik wil net een deken over haar heen trekken, zodat ze het niet koud krijgt wanneer ze zich verbaasd omdraait. Met een verdrietige blik kijkt ze me aan en ik kijk haar geschrokken aan. 'Wat is er?' Eerst mompelt ze zacht dat er niets aan de hand is en dat ze gewoon moe is, maar ik geloof er niets van en dring nog even aan. 

Zuchtend geeft ze eindelijk toe en ik ga op het bed tegenover haar zitten om naar haar te kunnen luisteren. ' Ik zie het gewoon nog even niet zitten om mijn leven een jaar lang op pauze te zetten. Een jaar is lang genoeg voor iedereen om me te kunnen vergeten,' mompelt ze verdrietig. 'Iedereens leven verandert en iedereen leert nieuwe mensen kennen en krijgt nieuwe vrienden. Mijn vriendengroep gaat een jaar lang zonder mij dingen doen, worden allemaal nog beter bevriend met elkaar en ik val er dan buiten. En dan Imre, hij heeft een jaar lang de tijd om een nieuwe vriendin te zoeken. Hij kan doen wat hij wilt, zonder dat ik het doorheb.' Tranen lopen langzaam over haar wangen en ik veeg ze voorzichtig weg. 'Dat zal echt niet zo snel gebeuren. Je vrienden gaan je juist extra missen. Bovendien kan je ze altijd bellen, of anders ga je met ze skypen?' Een korte stilte valt waarin Faith haar tranen in probeert te houden. 'Het is niet zo dat omdat je een jaar weg bent, je ze direct niet meer zal zien of spreken.'

'En wat Imre betreft...' Ik kijk haar doordringend aan. 'Hij zal echt niet ja op jullie relatie gezegd hebben zo vlak voor de tour, als hij niet van plan is om op je te wachten. En mocht hij wel iemand anders vinden dan is dat zo en dan is hij niet diegene die bij jou hoort.' Een nieuwe snik verlaat Faith's mond. Ze gaat in kleermakerszit op haar bed zitten en pakt haar kussen om die tegen haar aan te klemmen. 'Maar ik wil dat hij diegene is. Alles is zo vertrouwd bij hem.' Ik glimlach. 'Als je daar zo overtuigd van ben, zal het echt wel goed gaan tussen jullie dit jaar. Je moet je gewoon niet zoveel zorgen maken!' 

Ze knikt en ik trek haar in een lange, troostende knuffel. En volgens mij had ze die ook echt even nodig, want eerst begint ze iets harder te huilen, maar vervolgens kruipt ze wat dichter tegen me aan en wordt haar ademhaling wat rustiger. Tevreden luister ik daarna, het is fijn om haar weer wat rustiger te hebben gekregen.  

Ik snap ook wel dat het lastig voor een 17-jarige is, het voelt voor haar alsof ze alles achter moet laten en ze niet meekomt met haar leeftijdgenoten. Ze is bang dat ze vergeten wordt. Ze wil geen verandering, omdat dat haar zekerheid wegneemt van alles wat ze heeft. 

Gelukkig staat Emme heel anders in het leven. Emme wil graag alles uitproberen en te weten komen, is heel nieuwsgierig. Volgens mij denkt die niet eens meer aan haar vrienden. Wat dat betreft mogen de twee zusjes wel iets meer van elkaar hebben...

Op wie zou jij meer lijken wat avonturen aangaan betreft? Faith of Emme?