Let's Watch Them Go • 1D • Voltooid • #3

63. Faith

'En?' Wanneer Emme de kamer weer binnen gestrompeld komt, kijk ik haar onderzoekend aan. Ik had Emme aangeboden om samen naar mama toe te gaan, maar ze vond dat ze het alleen moest doen. Met tegenzin had ik haar haar zin gegeven.

'Papa heeft het nagetrokken, het is waar. Zijn vader werkt voor een of ander roddelblad...' Ze kijkt me ongelukkig aan, lijkt weer in huilen uit te barsten, maar er komen geen tranen. Misschien zijn ze op, want iets wat wel komt, is woede.

'Ik snap gewoon niet dat iemand zo'n eikel kan zijn!' Emme hapt naar adem en kijkt me boos aan, gelukkig was haar woede niet naar mij geuit, want als ik Levi was, had ik haar niet zo boos willen krijgen als dit. 'Er zit toch echt een steekje bij je los als je iemand op deze manier bedriegt!' Emmes handen beginnen te trillen van de spanning, maar ze let er niet op, gaat gewoon boos verder. 'Ik weet dat we beiden nog jong zijn, maar als hij op 14-jarige leeftijd al zo fucked up is daarboven...' Ze tikt tegen haar hoofd. 'Dan kunnen ze hem maar beter nu opsluiten, daar moeten ze voor oppassen.'

Emme wil weer dingen gaan ratelen, maar ik ga voor haar staan en schud mijn hoofd als teken dat ze moet stoppen en vertel haar diep in te ademen en dan vervolgens ook weer uit te blazen. 'Goed zo,' glimlach ik kleintjes. 'Ik snap dat je boos bent, maar iedereen maakt dit soort fouten.' Emme snuift, is zo te merken nog lang niet rustig. 'Mijn fout, kostte me bijna de carrière  van mijn ouders. Niet iedereen maakt die fout, Faith! Alleen ik kan zo achterlijk zijn.' Ik kijk haar streng aan. 'Niet zo hard zijn voor jezelf, nee, oké, je hebt gelijk. Niet iedereen komt in deze situatie terecht, maar wees eerlijk, wie heeft zo'n raar leven als wij?! Niemand.'

Emme perst haar lippen op elkaar. 'Alsnog,' bromt ze eigenwijs. 'Ik had dit aan moeten zien komen. Ergens had ik moeten weten, moeten aanvoelen dat zijn liefde niet echt was. Ik vond het soms al raar dat hij zoveel vragen stelde, maar ik had kritischer moeten zijn! Ik had gewoon moeten begrijpen dat hij me gebruikte!' 'Emme,' ik onderbreek haar. 'Ik weet en snap dat je nu even heel boos bent op alles en iedereen, maar je moet jezelf niet zo bekritiseren. Je was verliefd, op die roze wolk ben je nooit kritisch over je vriendje.' Pas dan geeft Emme toe. 'Ik weet het...'

Ik doe voorzichtig een poging om Emme wat op te vrolijken, het is een poging om haar te stoppen met het haten van zichzelf, maar ik weet nog niet of het gaat lukken. 'Maar, hè, we zijn op tour nu, je kunt leuke jongens leren kennen en uitgaan met ze. Misschien zit er wel iets leuks tussen?' Emme lacht sarcastisch. 'Alsof ik nu naar een relatie opzoek ben... In mijn ogen betekent een lange afstandsrelatie automatische pijn en verdriet.' 

Ze begint weer te brommen. 'En bovendien, wie zegt dat ik niet weer dezelfde fout maak?''Ik,' Grijns ik dapper. 'Want ik weet dat je er alles aan zal doen om dit nooit meer te laten gebeuren. En dat gaat je lukken ook.' Emme krijgt weer een zachtere blik op haar gezicht staan. 'Jij stomkop, dat kan je helemaal niet weten,' zucht ze en geeft me zacht een stomp tegen mijn arm. Glimlachend trek ik haar in een korte knuffel. 'Goed zo, zo ken ik je weer.'