17

26 1 1 
                                    

                                              


                          


                          
"Uwi na tayo Noah, please " yan ang huling sabi ko kay Noah bago kami umalis sa Mall at umuwi na sa condo namin.

                          


                          


                          
"Kain ka muna" umiling lang ako at kumuha nalang ng bread "Mukhang gutom ka eh, come on kahit konti lang" in there I saw the sincerity in his eyes kaya umuo nalang ako.

                          


                          


                          
He served the chicken we bought at the fast food restaurant kanina nang pauwi na kami. Natakam naman bigla ang sikmura ko. Gutom naman talaga ako, gusto ko lang muna mapagisa pero baka dahil narin sa tiyang ito babye isolation muna.

                          


                          


                          
"Oh, see gutom ka talaga" tumitig naman ito kaya napayuko ako at nagpatuloy ng kain "What's wrong?" maririnig mo ang sinsiridad ng boses niya.

                          


                          


                          
"W-wala, pagod lang" parang di naman siya convinced sa sinabi ko. I am actually tired, gusto ko lang umiyak sa kwarto ko hangga't sa mawala ang sakit sa puso ko. David hit my ego so hard, knowing wala pala siyang pake sa akin. At ito ako tanga-tangahan, natatakot pa na baka daw magkita kami, ano daw I rereact, tatanggapin ba daw ako? F*CKING ASSUME! 

                          


                          


                          
"Pagod lang ako" sabi ko nalang para matahimik ito. At mukhang nakombense naman ito.

                          


                          


                          
After eating dumiretso na ako sa kwarto, wala naman kasing huhugasang pinggan since fast food nga diba? HAHA.

                          


                          


                          
"OMG SHANELLE! ANG ASSUMING MO! SO ASSUMING!" sigaw kong magisa dito! 

                          


                          


                          
"WHY DO YOU HAVE TO FCKING ASSUME! EH DI NGA KAYO NAGKITA!"

                          


                          


                          
"ALL YOUR LIFE YOU HAVE BEEN MISERABLE! DAHIL SINISISI MO ANG SARILI MO SA NANGYARI! YET ITO PALA ANG MADADATNAN MO! YOUR BESTFRIEND IS THE FCKING GIRLFRIEND OF THE MAN YOU LOVE! AND THE MAN YOU LOVE ISN'T EVEN GIVING A FCKING  DAMN ABOUT YOU!" I shout as I pointed myself in the mirror of my bathroom.

                          


                          


                          
Napahagulhol nalang ako hindi alam kung anong dapat gawin. It might sound so immature to think na ang tanda tanda ko na pero cry baby parin ako.

                          


                          


                          
Di niyo ako masisi, I've blamed myself and didn't  mind the the things that could also make me happy, tinali ko ang sarili ko sa taong walang pake sa akin.

                          


                          


                          
What David said earlier was out of my imagination. Wala pala siyang pake sa'kin pero bakit noon  parang... parang meron.

                          


                          


                          
"Shan buksan mo nga 'to" sigaw ni Noah sa pinto ko kaya lumabas ako mula sa bathroom ko. "Shan why are you shouting? May nangyari ba?" sht! Narinig niya?
[BOOK 2] I am//Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon